ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ Η ΒΙΑ ΤΗΣ ΤΙΜΩΡΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΚΔΙΚΗΣΗΣ

Βάρεσαν στο ψαχνό οι τζιχαντιστές και μαζί με το ψυχικό κενό, και τη λύπη που νοιώθεις για το αίμα αθώων, το μικρόβιο της σκέψης σε καθηλώνει. Η τρομοκρατία, τελικά, είναι πιο μεγάλο κακό από τη δυστυχία. Και από τη φτώχεια. Και από την αρρώστια.

Η τρομοκρατία. Η βία της τιμωρίας. Της εκδίκησης. Η τρομοκρατία που σκορπά τυφλά το θάνατο, όπως πέρυσι τέτοια μέρα, 13 Νοεμβρίου στη γαλλική πρωτεύουσα.

Η ανθρωποθυσία στο Παρίσι έρχεται από τις απαρχές της μυθολογίας. Τόσο παλαιάς κοπής είναι η βία. Που φοράει και το κουστούμι του νόμου, και της ιδεολογίας, και της προστασίας των κεκτημένων. Της συνέχειας του πολιτισμού. Εκείνου του πολιτισμού του λεγομένου ελεύθερου κόσμου που μισεί ο φανατικός, ο φονταμενταλιστής.

Τρομοκρατία. Η επιστροφή στον πρωτογονισμό. Κυριαρχεί από την εποχή που οι θεοί απεφάσισαν να συγκατοικήσουν με τους ανθρώπους. Από τότε που οι άνθρωποι είπαν να κρατήσουν μακρυά την αγριότητά τους, τη φρίκη, και να τη στείλουν στους μύθους, στο πέραν, στο πέραν του πέρατος.

Δεν είναι το πρώτο, ούτε το τελευταίο επεισόδιο της ανθρώπινης Ιστορίας εκείνο το πολύνεκρο στο Παρίσι που σχεδιάστηκε εν ψυχρώ και εκτελέστηκε από τους δολοφόνους . Μη ξεχνάμε τους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη. Το χτύπημα έξω από κάθε φαντασία στην καρδιά της παγκόσμιας αστυνομίας.

Το χτύπημα της Αλ Κάιντα το Σεπτέμβριο του 2001 ήταν η αντάρτικη και καμικάζε απάντηση στο Μεγάλο Σερίφη του πλανήτη, τις ΗΠΑ, που διαθέτει τη μεγαλύτερη τρομοκρατική ισχύ.

Δεν υπάρχει τέλος. Η τρομοκρατία δεν πεθαίνει. Ποτέ. Το 99,99%των ανθρώπων δεν την θέλουν. Ποιος τους ρωτάει.

Διαβαστε ακόμα:

Κατασκευασμένο έγκλημα το θανατικό στο Παρίσι