Ο ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΤΗΣ ΕΝΑΣΤΡΗΣ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Μέρες πασχαλιάτικες βρέθηκα σε χωριό αντιτουριστικό, κάπου στη Βόρεια Ελλάδα, όχι στη Βόρεια Μακεδονία. Να το λέμε, να μη μπερδευόμαστε. Φιλοξενούμενος από παλιόφίλη που χρόνια έχει αποσυρθεί από τα κοινά, τα κοσμικά και τα αθηναϊκά, γενικώς. Επί του θέματος.

Καιρός υπέροχος. Ουρανός, πίνακας ζωγραφικής. Νύχτες έναστρες. Αστροφεγγιές που σε κάνανε ποιητή και ρομαντικά απολάμβανες την παρέα σου. Κι όμως, ένοιωθες περιπατητής σε ναρκοπέδιο. Εγώ ο αδιαπραγμάτευτος εραστής της σιωπής κάθε βράδυ αντιμετώπιζα τον μοναδικός εχθρός στο μαγικό περιβάλλον του μικρού χωριού. Μια ορχήστρα από ανεξέλεγκτα και επίμονα γαβγίσματα έκαναν την επίθεση τους στην απέραντης σιωπής. Την μαγάριζαν κακόφωνα, αναίτια, και εσύ ανίσχυρος περίμενες πότε, επιτέλους, θα βγάλουν το σκασμό.

Δεν υπάρχει σκασμός. Υπάρχει η αδιαφορία των αφεντικών των τετράποδων. Και ο απόλυτος συμβιβασμός των κατοίκων στην σκυλίσια ενόχληση, που δεν είναι ενόχληση γι' αυτούς. Την έχουν αποδεχθεί, όπως τον αέρα, τη βροχή, τη ζέστη, το χιόνι.
Τι φταίει το σκυλί; Σκυλί είναι και γαυγίζει. Ικανό να μη σταματάει το γάβγισμα μια ώρα, τρεις ώρες. Τι να του πεις, σταμάτα να γκαρίζεις, σπας τα νεύρα του γείτονα. Είναι σα να ζητάς από το σκύλο να μην κουνάει την ουρά του. Το πρόβλημα δεν είναι ο σκύλος, αλλά εκείνος που δεν τον μαζεύει. Ο ιδιοκτήτης του ζώου, δηλαδή.

Μίλησα για ναρκοπέδιο. Ακριβώς. Βαδίζεις σε ύποπτη έκταση και δεν ξέρεις αν θα πατήσεις τη νάρκη. Έτσι και στο χωριουδάκι, σα μαλάκας περίμενες πότε θα ξεκινήσει το όργιο. Σε πέντα λεπτά, σε δέκα, και πότε θα σταματήσει, πότε και θα ξαναρχίσει η χορωδία των τετράποδων, το ένα σε απόσταση 300 μέτρων από το άλλο. Εφιαλτικό. Η σιωπή της νύχτας στη γλυκειά φύση να παραπέμπει στον παράδεισο και πέντε - έξι σπιτίσια σκυλιά να σκυλεύουν την αγιότητα της πλάσης.

Διαβάστε ακόμα:

ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟ ΜΑΤΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΣΤΟΝ... ΕΠΟΜΕΝΟ ΓΥΡΟ