Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΦΙΛΤΡΟ...

Το παιδί -και μόνο αυτό- έχει δικαιώματα σε αυτή την ιστορία. Όλοι οι υπόλοιποι, υποχρεώσεις και μόνον.

Αυτό είναι το κύριο ζήτημα. Το οποίο, λόγω του ειδικού του βάρους απασχόλησε σοβαρά μέχρι και τον παμμέγιστο Πλάτωνα, ο οποίος στην «Πολιτεία» του θεώρησε ακατάλληλους έως και επικίνδυνους τους γονείς και πρότεινε την ανάθεση του υπουργήματος αυτού καθ΄ ολοκληρία στο ίδιο το Κράτος.

Όσο για τους Σπαρτιάτες τα είχαν λύσει αυτά τα θέματα πολύ νωρίτερα και με τον μπαλτά. Ό,τι προλάβαινες να ζήσεις με το παιδί, μέχρι τα 7. Μετά ξεκίναγε η «αγωγή» και είτε θα σου έφερνε την ασπίδα, είτε θα στο φέρνανε πάνω σ’ αυτήν.

Κάτι τέτοια διάβαζε και ο Μαρξ και κάθισε και έφτιαξε τις θεωρίες του για το «Κεφάλαιο» και τον «μετασχηματισμό» της κοινωνίας. Και οι επίγονοι του σε Ρωσία και Ασία το πήραν και το τερμάτισαν με την αγκιτάτσια, τα «κόκκινα» βιβλία και τη «διαπαιδαγώγηση» των δικών τους παίδων.

Παρένθεση: Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι ο Κάρολος έχτισε την ιδανική του κοινωνία πάνω στην ιδέα της Πλατωνικής Πολιτείας. Βέβαια, έτσι τη διάβασε, έτσι την κατάλαβε, αφού ο παππούς Πλάτωνας αλλού το πήγαινε. Ενώ οι αγγλοσάξονες, που κάτι καλύτερα κατάλαβαν, έχτισαν στο Βρετανικό νησί την οικότροφη παιδεία για τους αετιδείς τους και ακριβώς πάνω εκεί έχτισαν τις βάσεις για τη θεμελίωση της παγκόσμιας αυτοκρατορίας τους αλλά και τις νίκες τους στα πεδία των χιλιάδων μαχών που έδωσαν τους τελευταίους 3 αιώνες. Μεγάλη κουβέντα, δεν τελειώνει σε ένα κείμενο, κλείνει η παρένθεση.

Η εν γένει ανατροφή και παιδεία των λυκιδέων είναι, λοιπόν, πολύ σοβαρή ιστορία. Μήπως, άλλωστε, δεν είναι και εθνική υπόθεση; Διότι, ακόμα και στην μαρξιστική ανάλυση, γίνεται αποδεκτό ότι περνάνε μέσα από αυτήν τα κύρια χαρακτηριστικά των συνεκτικών δεσμών και του συλλογικού έθους σε κάθε κοινωνία.

Και εδώ τα πράγματα, αρχίζουν να μπερδεύονται. Ιδίως, όπου δεν υπάρχει κοινωνική ειρήνη και ομοψυχία. Σε εμάς, εδώ, πριν λίγα χρόνια, ο Υπουργός Παιδείας Φίλης δεν ήθελε να λέμε στα παιδιά μας παραμύθια για βασιλόπουλα και πριγκιποπούλες. Τα θεωρούσε αηδίες. Και από την σκοπιά του δεν είχε άδικο. Με το κομματικό εγχειρίδιο του αγκιτάτορα Κώστα Φιλίνη μεγάλωσε ο ίδιος.

Στον συγγενικό μου κύκλο το έζησα με εξαδέλφη μου που ως παιδί ποτέ της δεν άκουσε παραμύθια και ποτέ δεν περίμενε και δεν πήρε ποτέ δώρο από τον Άη Βασίλη, αφού από τη βρεφική της κούνια έλαβε από την μητέρα της την στέρεη πληροφορία ότι όλα αυτή είναι «αστικές» σαχλαμάρες και ότι Άη Βασίλης δεν υπάρχει.