ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΠΟΥ ΣΕ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ

Federico Fellini. Ένας μέγιστος του σινεμά. Και πολύ προχωρημένος από την εποχή του. Κατά γενική αναγνώριση μια σχολή μόνος του. Αν με ρωτήσεις να πω μονάχα μια λέξη για τον F.F., αυτή είναι «καλλιτέχνης». Δεν κατέβηκε στον κόσμο, άμα γουστάρετε πλησιάστε εσείς. Αυτός είναι ο καλλιτέχνης. Ο διαχρονικός.

Αδιαφόρησε, δηλαδή, στην αντίληψη του πουλάω. Στην αγωνία να αρέσω. Τι είναι αυτά; Έχω μέσα μου όσα έχω, μου βγαίνουν όπως μου βγαίνουν, και θα αγνοήσω τις ορμές και τις εμπνεύσεις μου προκειμένου να τραβήξουν οι ταινίες μου και τα παιδιά της Θύρας τάδε και την κυρία Μπουμπού με τον μάστρο-Μήτσο; Σε παρακαλώ.

Τελειώνει ο πόλεμος και η Ευρώπη, ιδιαίτερα ο νότος της, Ιταλία, Ελλάδα, γυρίζουν σελίδα. Ε, αυτός, ο Φελίνι ήταν ένας απ’ αυτούς που κινηματογράφησε την κοινωνία της μεταπολεμικής Ιταλίας και την έδειξε με τις ταινίες του.

Γεννήθηκε σα σήμερα 20 Ιανουαρίου το 1920, και πέθανε 31 Οκτωβρίου 1993. Στα 33 του γυρίζει το I Vitelloni, που θα πει τα «υπετροφικά μοσχάρια» και στην ταινία κυκλοφορεί μία παρέα από ρεμάλια της μεσοαστικής τάξης χωρίς φιλοδοξίες, ούτε προορισμό. Μετά από ένα χρόνο κάνει το La Strada, μαυρόασπρο κι αυτό, που τον καθιερώνει, με πρωταγωνιστή έναν φοβερό Άντονυ Κουήν. Ο περίφημος ιταλικός νεορεαλισμός.

Σε κάποιο βαθμό οι μετέπειτα μεγάλοι του Χόλυγουντ, Μάρτιν Σκορτσέζε κ.α. επηρεάστηκαν από τον Φελίνι. Ο μεγάλος δεν μιμείται, δεν αντιγράφει, δεν κλέβει, αλλά πατάει, οργώνει στα αριστουργήματα των περασμένων δεκαετιών. Επηρεάζεται από άλλον, όμως με προσωπικό στυλ δίνει το δικό του δημιούργημα.

Ο Φελίνι δεν έκανε εμπορικό σινεμά. Δεν βλέπεις μια ταινία του για να περάσεις δυο ώρες ευχάριστα. Μπαίνεις στη σκοτεινή αίθουσα για να ταξιδέψεις στον κόσμο του, όχι ως τουρίστας. Κι αν δεις για δεύτερη φορά την ίδια ταινία του θα κάνεις διαφορετικό ταξίδι.

Διαβάστε ακόμα:

Ενας συντηρητικός ο κορυφαίος μοντερνιστής