ΜΙΑ ΜΠΟΥΑΤ ΜΕ 17 ΚΑΡΕΚΛΕΣ ΣΤΕΝΕΣ

Τη δεκαετία του '60, στην πραγματικότητα τη δεύτερη μεταπολεμική, διότι μέχρι το 1949 έπαιζε ο εμφύλιος, η Ελλάδα άκουγε “Νέο Κύμα”. Τραγούδια μελωδικά, μπαλαντιάρικα, με στίχο ποιητικό και μαστορεμένο.

Πριν σκάσουν μύτη τα σκυλάδικα της εθνικής οδού και τα μπουζούκια της παραλιακής, οι μπουάτικοι τραγουδιστές και συνθέτες του Νέου Κύματος είχαν περιχαρακωθεί στης Πλάκας τις γειτονιές.

Πέθανε πριν δύο χρόνια ο Λάκης Παπάς, σα σήμερα 26 Μαρτίου. Όταν τον άκουσα από το κρατικό ραδιόφωνο στο “Μανούλα μου” του Μάνου Χατζηδάκι είπαμε με την παρέα να πάμε στο “μαγαζί” που τραγουδούσε. Ήταν ένα δωμάτιο, όχι με περισσότερες από 15-17 μικρού μεγέθους καρέκλες, για να χωράνε όλες, και είχαμε πληρώσει το βερμούτ 20 δραχμές, σήμερα 6 λεπτά του ευρώ. Πρεβεζάνος ο Λάκης Παπάς, έφυγε 76 χρονών.

Ναι, ήταν μία άλλη Ελλάδα εκείνη του Χατζηδάκι και του Θεοδωράκη, του Σταυρίδη και του Φωτόπουλου, του 1-1-4 και της Ένωσης με την Κύπρο, του ελαφρού τραγουδιού, μετά του Νέου Κύματος και του πολιτικού τραγουδιού. Στη συνέχεια ήρθε το ξεσάλωμα, η κραιπάλη, η πολιτιστική παρακμή, το κέρατο το βερνικωμένο που το λένε μνημόνιο.

Διαβάστε ακόμα:

Κεφάλας ήταν ο λαός, όχι ο ζωγράφος