ΤΟ ΑΦΡΟΔΙΣΙΑΚΟ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ

Εδώ μιλάει η Ιστορία. Αυτή είναι η πιο βαρειά κουβέντα, που δεν χρειάζεται κάργα προβληματισμό για να την αντιληφθείς. Και η Ιστορία έχει αίμα, όπως έχει και τρομοκρατία. Ξεχάστε τα παραμυθάκια για τα παιδάκια και για τα μαλακισμένα όποιας ηλικίας. Τα παραμυθάκια με λόγια των οπισθίων, συγκεκριμένα της οπής των οπισθίων, για δημοκρατία, ειρήνη, ισότητα, δικαιοσύνη, κι άλλες τέτοιες γυρλάντες.

Μιλάει η Ιστορία. Η γκυλοτίνα! Αυτή είναι η Ιστορία, γι' αυτό το λόγο ο αποδυτηριάκιας σχεδόν κάθε μέρα την κάνει σ' ένα πρόσωπο από το παρελθόν. Όπως σήμερα με τον Ροβεσπιέρο. Τον μέγα επαναστάτη της πιο μεγάλης επανάστασης. Και μέγας επαναστάτης δεν είναι τίποτα άλλο παρά μέγας δολοφόνος. Μέγας τρομοκράτης. Για να κάνουμε ταμείο. Και να μη ξεχνιόμαστε. Επειδή και σήμερα τα ίδια γίνονται, έστω και χωρίς τη λαιμητόμο του Ροβεσπιέρου.

Maximillien Robespierre, η πιο μεγάλη βεντέτα της χιλιοτραγουδισμένης λαϊκής, πολιτικής, ταξικής επανάστασης, της γαλλικής, το 1789, όταν ο δικηγόρος ήταν 31 χρονών. Πραγματικός αριστερός ο Ροβεσπιέρος. Θερμόαιμος επαναστάτης. Δεν γίνεται επανάσταση χωρίς να χυθεί αίμα, σου λέει. Κι έχει δίκαιο.

Πώς αλλοιώς θα αλλάξεις τα κόζα; Θα σκοτώσεις και αντίπαλους και δικούς σου που δεν συμφωνούν μαζί σου. Έτσι γινόταν πάντα. Έτσι γίνεται μέχρι σήμερα, και ο Ροβεσπιέρος, η άκρα αριστερά της γαλλικής επανάστασης, έσφαζε. Έστελνε κόσμο στην γκυλοτίνα. Αυτό θα πει επανάσταση. Μόνο που δεν πήρε την πληροφορία μέχρι τη δική του δολοφονία, επίσης στη γκυλοτίνα, ότι η επανάσταση δεν αλλάζει τίποτα. Ο κόσμος έχει τους δικούς του φυσικούς νόμους, τις δικές του ανάγκες, και “προχωράει” με ή χωρίς, επαναστάσεις και κινήματα.

Πάρε κι αυτό με την ευκαιρία: Η διαδρομή του κόσμου δεν βιάζεται από κανέναν, δεν επηρεάζεται από καμιά επανάσταση. Αυτή, απλά, είναι μία εσωτερική ανάγκη, ένα αφροδισιακό των επαναστατών. Έτσι και με τον Ροβεσπιέρο, που τέσσερα χρόνια μετά την επανάσταση είπε στην Εθνοσυνέλευση: “Τι τον κρατάμε τον Λουδοβίκο; Να του πάρουμε το κεφάλι! Πρέπει να σκοτωθεί ο βασιληάς, για να ζήσει η Γαλλία”.

Του έκοψαν το κεφάλι του Λουδοβίκου του 16ου και μετά ήρθε η σειρά να στείλει ο Ρόμπυ στη λαιμητόμο πρωταγωνιστές της επανάστασης, συντρόφους, που όμως δεν συμφωνούσαν μ' εκείνον. Δηλαδή; Ο Μαξ Ρόμπυ συνέχιζε την επανάστασή του.

Τελικά, σα σήμερα, στις 28 Ιουλίου το 1794 οι αντίπαλοί του Μαξιμιλιανού παραμέρισαν τις ιδεολογικές τους διαφορές και αποφάσισαν, για το καλό της επανάστασης βέβαια, να στείλουν τον αρχιτρομοκράτη σύντροφο Ροβεσπιέρο στην κρεμάλα. Εκείνον που στο όνομα της επανάστασης είχε σπείρει την τρομοκρατία σ' όλη την Γαλλία. Που δεν δίστασε να αποκεφαλίσει κολλητούς συντρόφους, τεράστιες προσωπικότητες, άλλους αρχιεπαναστάτες.

Διαβάστε ακόμα:

Η καταστροφή του Δράμαλη, η μεγάλη ώρα του «γέρου»