Η ΣΙΒΗΡΙΑ ΤΟΥ ΤΣΑΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ

«Ο Παίκτης» τελείωσε το 1866, τον ίδιο χρόνο και το «Έγκλημα και Τιμωρία». Το 1868 «Ο Ηλίθιος». «Οι Δαιμονισμένοι», το 1872. «Οι Αδελφοί Καραμαζώφ», το 1880. Δεν θα γραφόντουσαν αυτά τα τερατώδη σε αξία μυθιστορήματα, όπως κι άλλα πολλά που έγραψε ο θεός Φιόντορ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι αν τον εκτελούσαν, σύμφωνα με την καταδίκη του από το στρατοδικείο το 1849.

Είχε αυτή την «απρόσεκτη» συμπεριφορά ο Φιόντορ, 70 χρόνια πριν ξεσπάσει η Οκτωβριανή επανάσταση. Δεν του άρεσε, τον ενοχλούσε που ο κόσμος υπέφερε στα χρόνια της τσαρικής Ρωσίας και μπλέχτηκε σε αντιστασιακές ομάδες. Καταδικάστηκε μ' άλλους συντρόφους του σε θάνατο στις 16 Νοεμβρίου το 1849. Γλύτωσε την εκτέλεση με την μετατροπή της ποινής του σε 4 χρόνια καταναγκαστικά έργα στη Σιβηρία.

Τι φρικτό! Όπως επί τσάρου τους ενοχλητικούς τους έστελναν πακέτο στη Σιβηρία, που είχε καλό κλίμα για τα νεφρά, έτσι και επί κομουνισμού το ολοκληρωτικό καθεστώς αποφάσισε τον ίδιο τουριστικό προορισμό στους διαφωνούντες.

Μετά την εξορία ο επιληπτικός γιος ιερέα Ντοστογιέφσκι φρόντισε να συμμαζέψει τη ζωή του. Παντρεύτηκε μια ανισόρροπη, που μόλις είχε χηρέψει. Ήταν επόμενο να υποφέρει δίπλα σε σύζυγο υστερική, σε ψυχοπαθή όπως αποδείχθηκε. Γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1821 και πέθανε 60 χρονών, σα σήμερα 9 Φεβρουαρίου, το 1881.

Διαβάστε ακόμα:

Μέγας αυτοκράτωρ, μέγας εγκληματίας