Η ΠΟΙΗΣΗ ΠΟΥ ΜΥΡΙΖΕΙ ΜΠΑΡΟΥΤΙ

Μες στην υπόγεια την ταβέρνα
μες σε καπνούς και σε βρισιές
(απάνου εστρίγγλιζε η λατέρνα)
όλη η παρέα πίναμε εψές,
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια

Ο τελευταίος που θα πεθάνει στην Ελλάδα, αν ποτέ εξαφανιστούμε όλοι, θα είναι ποιητής. Και να μην είναι, θα βγάλει τον ποιητή που κουβαλάει ο Έλληνας. Το 'χουμε, ρε. Ζούμε σε τόπο που γεννάει ποιητές. Πάντα.

Σφιγγόταν ο ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής
ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νούς αν τυραννιέται
άσπρην ημέρα δεν θυμιέται!

Ο Βάρναλης γεννήθηκε σα σήμερα, στις 14 Φεβρουαρίου, το 1884, στο Μπουργκάς της Βουλγαρίας και πήγε σχολείο, σε ελληνικό σχολείο, εκεί που ζούσαν πολλοί Έλληνες, στη κοντινή Βάρνα. Γι' αυτό πήρε το όνομα Βάρναλης, το επίθετό του ήταν Μπουμπούς.

Τελείωσε το Πανεπιστήμιο Αθηνών ο Βάρναλης και για πολλά χρόνια δίδαξε στη μέση εκπαίδευση, έγινε και δημοσιογράφος. Η δουλειά του, η σκέψη του ήταν η ποίηση. Στα 37 του χρόνια, το 1921 έγραψε, με το ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας, Το Φως που Καίει. Το 1922 τους Μοιραίους, το 1927 τους Σκλάβους Πολιορκημένους, το 1932 Την Αληθινή Απολογία του Σωκράτη. Αναφέρω μερικά από τα πολλά γραπτά του. Έκανε και μεταφράσεις τραγωδιών, όπως και κωμωδιών του Αριστοφάνη.

«Δεν μύριζε ποτέ γάλα η ποίηση του Βάρναλη, μύριζε από την αρχή μπαρούτι» έγραψε ο Μενέλαος Λουντέμης. «Η ποίηση του Βάρναλη ήταν από την αρχή αρσενική, λάσια, μια βολίδα πού πεσε μες στα στεκούμενα νερά του μελίπηκτου λυρισμού». Μιλάνε οι κομουνιστές με τη δική τους γλώσσα.
Ο Κώστας Βάρναλης ανακάλυψε τον μαρξισμό στο Παρίσι, στα 35 του χρόνια, όπου είχε πάει να σπουδάσει με υποτροφία. Το 1959 πήρε το βραβείο Λένιν, ήταν η διάκριση των αριστερών λογοτεχνών, εκείνων που δεν θα έπαιρναν το Νόμπελ.

Διαβάστε ακόμα:

Το τραγικό ερωτικό τρίγωνο των ποιητών