ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΜΑΝΑ!

Το Σχοινούδι, τα σφραγισμένα σπίτια, τα γκρέμια, τα αγριοκάτσικα, η κουρκούτα, τα βιολιά, οι παραδοσιακές χυλοπίτες… η μυρωδιά του θυμαριού και το απέραντο γαλάζιο…… Κάθε φορά που μπαίνω στο αυτοκίνητο να πάω στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Ίμβρο, η καρδιά μου χτυπάει περίεργα.

Και για να πάω στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, πρέπει να διασχίσω την ίδια μου την πατρίδα, να βγω απ’ αυτήν, να μπω στην Τουρκία, να φτάσω στο Kapatepe για να πάρω το πλοίο. Μία ώρα κάνει το καράβι για να φτάσει, αλλά η μυρωδιά της Ίμβρου είναι ήδη στα ρουθούνια μου. Το αγαπάω αυτό το νησί, γιατί η Ίμβρος είναι το μόνο μέρος της Τουρκίας που η Ελλάδα γράφει ακόμα ιστορία. Είναι το νησί του Αιγαίου που πότε δεν είχε μάνα αλλά πάντα είχε δύο μητριές. Η Ίμβρος στην αρχαία Ελλάδα ήταν οικισμός αθηναίων αποίκων γι αυτό και τα αρχαία νομίσματα που έχουν βρεθεί, έχουν την Αθηνά στην μία όψη και την κουκουβάγια στην άλλη.

Η ιστορία του νησιού μεγάλη και παράξενη. Στις 24 Ιουλίου του 1923 υπογράφεται η συνθήκη της Λοζάνης όπου η Ίμβρος και η Τένεδος αποδίδονται στην Τουρκία με ειδικό καθεστώς αυτοδιοίκησης, αλλά η συνθήκη καταργείται εξ αρχής από την Τουρκία. Πάλι Ιούλιος ήταν – του 1927- όταν κατήργησαν όλες τις ρυθμίσεις της Λοζάνης και απαγόρεψαν τη διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας.

Αναγκαστικά λοιπόν οι Έλληνες αρχίζουν να εγκαταλείπουν το νησί τους. Καρφώνουν τις πόρτες και τα παράθυρα των σπιτιών τους και ξεριζώνονται.

Η συνέχεια και πλούσιο φωτογραφικό υλικό στο www.nikosonline.gr