ΠΙΣΤΟΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ, ΟΠΩΣ ΟΠΑΔΟΣ ΟΜΑΔΑΣ

Αφήνουμε στην άκρη τους αθεϊστές, αυτούς που αρνούνται την ύπαρξη του Θεού. Κάποιους κουλτουριάρηδες, τέλος πάντων όλους εκείνους που ψάχνονται με την ύπαρξη και την ανυπαρξία του μεγαλοδύναμου.

Μόνον μία κουβέντα, που βέβαια δεν είναι αρκετή. Τελικά, ο άνθρωπος είναι τόσο χάλιας που αντί να ασχολείται με τον εαυτό του, ψάχνεται με τον Θεό. Σύμφωνα με τη λογική, αυτό είναι... κουφό, αν δεν είναι απλά μάταιο.

Υπάρχει Θεός; Σίγουρα, σύμφωνα με τους πιστός. Υπάρχει Χριστός; Ξανά μανά σίγουρα. Υπάρχουν ένα κάρο άγιοι; Υπάρχουν κι αυτοί. Ρωτάω. Ποιος απ’ όλους αυτούς, από τον Θεό μέχρι τον τελευταίο οσιομάρτυρα είπε στους πιστούς να έχουν συμπεριφορά χούλιγκαν των γηπέδων; Κανείς.

Τότε πως δικαιολογείται στο όνομα της πίστης οι θεούσες μάλιστα, δηλαδή οι φανατίλες της θρησκείας, να βγάζουν τη μαύρη τους ψυχή, υστερικά, βίαια, επιθετικά.

Ο χριστιανισμός, για παράδειγμα, είναι η θρησκεία της αγάπης. Παραμύθι. Δεν υπάρχει καμιά θρησκεία του μίσους, της κακίας, της εκδίκησης. Ούτε μία.Τέλος πάντων.

Πώς, λοιπόν, εξηγείται το φαινόμενο κάποιοι που είναι, λένε, πιστοί και από την άλλη τόσο κακοί. Με τόσο μαύρη ψυχή.
Τελικά, ο πιστός της θρησκείας, όπως ο οπαδός της ομάδας, δεν έχει καμία σχέση ουσίας μ’ αυτό που θαρρεί πως πιστεύει και το οποίο υποτίθεται ότι είναι ουράνιο και θεϊκό.

Διαβάστε ακόμα:

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, Η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ