ΤΗ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ

Πάει κι αυτό το Πάσχα. Λάθος να κάνουμε προπόνηση στην αριθμητική με τα Πάσχα, πόσα ζήσαμε και πόσα μας απομένουν μέχρι να πεθάνουμε. Ο έξυπνος, ο φιλοσοφημένος δεν μετράει Πάσχα και Χριστούγεννα, ούτε χρόνια και ηλικίες. Και πώς μπορείς να υπολογίσεις το υπόλοιπο, μέχρι το τέλος της ζωής σου;

Τέλος υπάρχει, βέβαια. Η ηλικία σου δεν υπάρχει. Τι θα πει είμαι 30 ή 60 χρόνων; Η μαγκιά είναι να είσαι 30 και να ζεις με την ωριμότητα του εξηντάρη. Να είσαι 60 και να κυκλοφορείς με την ενεργητικότητα του τριαντάρη. Δεν υπάρχει χρόνος. Δεν στέκεσαι στο νούμερο, στον αριθμό της ηλικίας σου. Ζεις απλά το σήμερα γράφοντας στα παπάρια σου το αύριο, το τι πρόκειται να σου συμβεί στο μέλλον, κοντινό και μακρινό.

Ζωή σημαίνει το Σήμερα. Το τώρα. Και το Χθες, βέβαια. Μεγαλύτερη αξία ζωής βρίσκεις στο Χθες, παρά στο Σήμερα. Υπέρ του Χθες είναι η σύγκριση της ποιότητας ζωής με το σήμερα, το οποίο πιθανόν προσφέρει απλά στην καλύτερη μία στιγμιαία αίσθηση ικανοποίησης, χαλάρωσης. Ενώ το Χθες είναι το απόλυτο βίωμα, είναι η αληθής έννοια της ζωής, διότι με όπλο τη μνήμη ζεις, ξαναζείς ό,τι γουστάρεις απ’ αυτά που γνώρισες. Και τον πόνο και τη χαρά, συνεχώς αντλείς διδάγματα ζωής από την προσωπική σου κολυμπήθρα του Χθες.

Πάει κι αυτό το Πάσχα, λοιπόν. Οι αργίες του Πάσχα. Τις έχουμε ανάγκη τις αργίες. Όχι τόσο γιατί δεν δουλεύουμε, όχι τόσο γιατιί την αράζουμε. Χρειαζόμαστε το σπάσιμο της καθημερινότητας. Με την σκέψη ότι μπορούμε να τη βγάζουμε και χωρίς να εργαζόμαστε για το μεροκάματο κάθε ημέρα.

Διαβάστε ακόμα:

ΙΟΥΔΕΣ, ΒΑΡΑΒΑΔΕΣ ΚΑΙ ΚΑΙΑΦΕΣ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ