ΧΑΘΗΚΕ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ Μ΄ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΟΥΡΑΝΟΥ

Η κουβέντα του αποδυτηριάκια για την Πόλυ Πάνου. Ουδεμία σχέση έχω με τα τραγούδια της κοπέλλας. Δεν είναι αυτό το ζήτημα. Ούτε αξίζει και είναι η ώρα να πεις ότι είναι μεγάλη φωνή, ότι είναι μεγάλη τραγουδίστρια. Άλλο είναι αυτό που γράφει το φευγιό της το 2013, σα σήμερα 27 Σεπτεμβρίου, στα 73 της.

Κάποια πρόσωπα με την παρουσία τους, ιδιαίτερα στη μουσική, στο σινεμά, περισσότερο από κάποια άλλα, στον ίδιο τομέα, εκφράζουν μια Ελλάδα που χάνεται. Τη μεταπολεμική Ελλάδα που απομακρύνεται από τη γραφικότητά της, γιατί όχι την αυθεντικότητά της και περνάει στο ουδέτερο ταμπλώ, στο πλαστικό, στο μαϊμού. Χωρίς να λειτουργεί η συνέχεια, το φαινόμενο της ''συνέχειας''.

Η Πόλυ Πάνου πιτσιρίκα στην Πάτρα, πήγαινε ακόμα στο δημοτικό, δοκίμαζε τη φωνή της ακούγοντας δίσκους από τζουκμπόξ. Δεν ήταν η κλασική, όπως η Μαρίκα Νίνου (1918-1957) και η Σωτηρία Μπέλου (1921- 1997). Μιλάμε για δυο αθάνατες φωνές. Ούτε μία άλλη ελαφρολαϊκιά όπως η Δούκισσα (1941-2010), η Λίτσα Διαμάντη (1949), η Μαίρη Λίντα (1935). Η Πόλυ Πάνου είναι στην κατηγορία της Καίτης Γκρέϋ (1924) και της Γιώτας Λύδια (1934). Η Πολυτίμη Μπίθα, η πασίγνωστη Πόλυ Πάνου, με δεκάδες σουξέ, ζεϊμπέκικα και χασάπικα, το δικό της brand name εκφράζει το ρεμπέτικο.

Την έφαγε ο καρκίνος και με το θάνατο της Πόλυς Πάνου σα να χάθηκε ένα ακόμα αστέρι, μαζί κι ένα κομμάτι ουρανού που σκέπαζε την Ελλάδα των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών.

Διαβάστε ακόμα:

ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΣΤΑΚΟΒΙΤΣ