Ο,ΤΙ ΤΟΥ ΚΑΤΕΒΕΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ

Λερώνουν τους τοίχους. Και το κάνουν όπου γουστάρουν. Σε κεντρικούς δρόμους και απόμερους. Σε δημόσια κτήρια και σε ιδιωτικές κατοικίες. Νταηλήκι. Και το λένε street art. Καλλιτέχνης ο δράστης, άτομο άγνωστο ή γνώριμο στη γειτονιά. Ένας γραφίστας, κανονικός ζωγράφος του δρόμου. Που δίνει χρώμα στο γκρίζο της πόλης. Και ζωντάνια στην καθημερινότητα μας. Χωρίς να ρωτήσει κανέναν.

Δεν λέω. Κάποια γκράφιτι δεν ενοχλούν αισθητικά, είναι αποδεκτά, αλλά είναι σε ξένη ιδιοκτησία. Μοιάζουν με έργα τέχνης. Καλλιτεχνική τοιχογραφία. Και τι πρέπει να γίνει; Να φτιαχτεί ειδική επιτροπή του υπουργείου πολιτισμού ή από κάθε δήμο, για να εγκρίνει τη δημιουργία ή να απορρίπτει τη μουντζούρα. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Να νομιμοποιηθεί, δηλαδή, η ασυδοσία ως μέσο έκφρασης και διαμαρτυρίας.

Η δουλειά αυτή ξεκίνησε επί γερμανικής κατοχής από το αντιστασιακό πνεύμα ενάντια του κατακτητή, άρα εθνικά και ηθικά είχε σύμφωνη την κοινή γνώμη. Και νομιμοποιήθηκε πολιτικά όταν τα συνθήματα στους τοίχους στρέφονταν ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών. Το πράγμα, όμως, ξέφυγε και ο καθένας πιάνει τη μπογιά και το πινέλο και γράφει ό,τι του κατέβει.

''Γκρεμίστε τις πολυκατοικίες, γουστάρω να απολαμβάνω το ηλιοβασίλεμα''. Μια ωραία εξυπνάδα γραμμένη κάπου στα Εξάρχεια. Ο ορισμός του φασισμού. Του τι θέλω εγώ προσωπικά και άντε πηδηχθείτε όλοι οι άλλοι. Τους ρώτησε τους άλλους αν γουστάρουν το ηλιοβασίλεμα; Και γιατί να γκρεμιστούν οι πολυκατοικίες και δεν ξεσπιτώνεται αυτός, να πάει κάπου έξω από την Αθήνα. Μήπως αυτοί που δεν είναι υπέρ του γκρεμίσματος, να γράψουν στους τοίχους ''Δεν κάνουμε κέφι το ηλιοβασίλεμα'';

Επί της ουσίας. Το κόλπο είναι ξέφραγο αμπέλι. Ό,τι θέλει, όπου θέλει, όποτε θέλει τραβάει κάποιος μια τσαχπινιά, ομορφιά ή ασχημιά, προστυχιά ή κυριλάτη. Και άμα λάχει κάνει και καταστροφή, μικρή ή χοντρή ζημιά σε ξένη περιουσία.

Διαβαστε ακομα:

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ