ΟΛΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΕΧΝΗΣ ΥΜΝΟΥΝ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ, ΚΑΝΕΝΑ ΤΗ ΖΩΗ

Ο Camus στη γνωστή «Πτώση» του γράφει πως οι άνθρωποι λατρεύουν να εξουσιάζουν αλλά και το ανάποδο και πως, αν δεν βρίσκουν μέσα στην οικογένεια γονείς, συζύγους, ερωμένες, παιδιά, ή και παππούδες, θα βρουν σίγουρα έναν σκύλο, μια γάτα, ένα κατοικίδιο έστω. Πολλοί σήμερα έχουν και φίδια ως κατοικίδια γιατί κοστίζουν σε τροφή μόνο έναν ποντικό το μήνα, άρα τζάμπα.

Η πολιτική εξουσία από Δύση σε Ανατολή σήμερα ζει την απόλυτη ευτυχία να εξουσιάζει χωρίς τα γνωστά βίαια μέσα όπως αστυνομίες, στρατούς και απειλές φυλάκισης αφού οι πολίτες μόνο με τον φόβο του θανάτου φυλακίζονται μόνοι τους, νιώθοντας μάλιστα ευτυχείς που οι ανάσες τους είναι φυσικές χωρίς τεχνητή υποστήριξη στις ΜΕΘ.

Το να είσαι ζωντανός σήμερα μοιάζει θείο δώρο και η ευχή «στην υγειά μας»δεν είναι μια απλή ευχή για να τσουγκρίζουν δυο ποτήρια με κρασί, αλλά μια απαίτηση των θνητών να ξορκίσουν τον θάνατο που καραδοκεί, αόρατος ως αιτία, αλλά ορατός στην εντατική. Πλέον απλή διασκέδαση είναι να βγεις από τις εντοιχισμένες φωλιές της ευτυχίας της απλής επανάληψης μιας κρεβατοκάμαρας που δε στενάζει από πόθους και πάθη των σωμάτων, αλλά από μια βαριεστημάρα του ύπνου και τα ενοχλητικά ροχαλητά των υποχρεωτικά συμβιούντων.

Τα πολλά Xanax προσπαθούν να δώσουν λήθη στα όνειρα των πολλών που γίνονται εφιάλτες μέχρι να κλείσουν τα βλέφαρα, όχι από κούραση όπως συνήθως, αλλά από την προσπάθεια να αλλάξει η εικόνα που κάθε νύχτα είναι ολόιδια, αβάστακτη συνήθεια μια μέρας που μοιάζει ίδια με όλες τις προηγούμενες θλιβερά ίδια και ανεπανάληπτη χωρίς εκπλήξεις, ει μη μόνον πλήξεις.

Οι σκέψεις πάνω στον θάνατο είναι αλήθεια πως μας κάνουν πιο ευφυείς, πιο δημιουργικούς και προπάντων ποιητικούς. Όλα τα μεγάλα έργα τέχνης τον θάνατο υμνούν και κανένα τη ζωή: Από τις Πυραμίδες μέχρι τον Παρθενώνα και τους μεγάλους καθεδρικούς της Δύσης αλλά και τα τεμένη των μουσουλμάνων,όλα στην υπηρεσία της δόξας του θανάτου και της πίστης που με μαγικό τρόπο επιβάλλει στα πλήθη την ύπαρξη μιας παραδείσιας ζωής, όταν αυτός χτυπήσει την πόρτα του καθενός χωρίς να ρωτήσει τον οικοδεσπότη.

Η απάνθρωπη αυτή συμπεριφορά του θανάτου μετατρέπει τα σκεπτόμενα, ενίοτε λογικά όντα, να χάνουν και τα ψήγματα λογικής που διαθέτουν καταφεύγοντας σε θυσίες αθώων ζώων όπως των αμνών (Πάσχα κυρίως). Πιστεύουν πως η κάπνα στέλνει σε σήματα Μορς μηνύματα στις θεότητες να τους συγχωρέσουν που, όχι μόνο τόλμησαν να γεννηθούν, αλλά και να ζήσουν για λίγα έστω χρόνια στον πραγματικό παράδεισο που είναι η ζωή η εγκόσμια, με όλα τα κακά αλλά κυρίως τα καλά και ηδονικά στοιχεία της: Την λαιμαργία μαζί με τους οργασμούς της ερωτικής έκστασης που τους κάνει να ξεχνούν το τέλος το οποίο πάντα καραδοκεί.