ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΣΥΖΥΓΟΣ... , ΕΙΠΕ Ο ΣΕΜΝΟΣ ΚΕΡΑΤΑΣ

Εννοείται πως οι γυναίκες φίλων και γνωστών δεν έχουν φύλο. Απαγορεύεται κάθε σκέψη. Δεν είμαστε ζώα. Δεν σου γνωρίζει τη γυναίκα του ο άλλος για να την πηδήξεις, δεν σε βάζει σπίτι του γι' αυτό. Σε εμπιστεύεται. Καλύτερα να σε πει μαλάκα η άλλη, παρά να προδώσεις τον φίλο σου. Οι λίγες εμπειρίες του με παντρεμένες δεν εξελίχθηκαν καλά. Ήταν οι πιο σύντομοι κι αποτυχημένοι έρωτες.

Περασμένα μεσάνυχτα. Είχε γυρίσει σπίτι της μια μεγαλύτερή του στα χρόνια κοσμική περσόνα. Αλλά δεν κατέβαινε από το αμάξι, ήθελε κουβέντα. Αυτός έβαλε το μισό αυτοκίνητο με την όπισθεν κάθετα πάνω στο πεζοδρόμιο της πολυκατοικίας και το υπόλοιπο μισό στο δρόμο, αν κάτι συνέβαινε να μπορεί να φύγει αμέσως.

Άναψαν τσιγάρο κι εκείνη άρχισε μια αναίτια επίθεση στον άντρα της, κάποιον γνωστό γιατρό μαιευτήρα. Δεν τον αφορούσαν τα ενδότερα του ζευγαριού κι ενοχλήθηκε. Δεν φτάνει που τον κεράτωνε, τον έβγαζε και φταίχτη. Πάνω που πάει να τη σταματήσει, την ακούει να λέει:

-Να τος.

-Ποιος;

-Ο άντρας μου.

Τώρα, μάλιστα, θα γίνουν μπίλιες

.

Ο άνθρωπος όμως δεν είχε τίποτα απειλητικό. Ερχόταν σπίτι του σκυφτός με κουρασμένο βήμα. Τα χρόνια του αρκετά. Τους είδε κι ήρθε στο ανοιχτό παράθυρο της γυναίκας του.

-Πως και έτσι νωρίς; τον πρόλαβε εκείνη.

Δεν της απάντησε. Έσκυψε να δει αυτόν.

-Εγώ, κύριε, είμαι ο σύζυγος, του λέει με ραγισμένη αξιοπρέπεια.

Αυτός ν’ ανοίξει η γη να τον καταπιεί.

-Τι θέλεις τώρα; πετάχτηκε εκείνη.

Δεν της έδωσε σημασία και απευθύνθηκε πάλι σ’ αυτόν.

-Τι επαγγέλλεστε, κύριε;

Απάντησε κάτι μπερδεμένο κι ο άλλος συνέχισε:

-Εγώ, κύριε, φέρνω παιδιά στον κόσμο. Τα κρατάω στα χέρια μου μωρά κι όταν μεγαλώνουν γίνονται σαν την κυρία αποδώ.

-Μμμ… κάτι μας είπες, μόρφασε εκείνη.

Ο άνθρωπος τους γύρισε την πλάτη και μπήκε σπίτι του. Εκείνη πήγε να ανοίξει πάλι το στόμα της για παπαρδέλες αλλά την πέταξε απ’ το αμάξι κι έφυγε. Του κόστισε η σκηνή. Καταντράπηκε. Ο άνθρωπος πονούσε. Κι απόψε αυτός τον έκανε να πονέσει κι άλλο.