Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΥΛΑΙΑ...

 Όπως, βέβαια, έχω ζήσει και στιγμές, όπου κάποιοι Τιτάνες, σαν αληθινοί Προμηθείς έπαιρναν δύναμη από την εκλυόμενη ενέργεια και γίνονταν τόσο πελώριοι που δεν χωρούσαν στην ορχήστρα. Σαν τον Αλέξη Μινωτή (1900- 1990), που τον έζησα στο τελευταίο του χειροκρότημα, όταν ως τυφλός Οιδίπους επί Κολωνώ υποκλίθηκε για τελευταία φορά στο κοινό του, καλοκαίρι του '89.    

Μια ζωή πίσω, κι όμως σαν να ήταν χτες. Θυμάμαι ότι τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί στα εκδοτήρια της Στοάς Σπυρομήλιου από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας. Το άκουσμα και μόνο της είδησης ότι ο Μινωτής θα πατήσει στα 90 του χρόνια για μία ακόμα φορά την ιερή ορχήστρα του αργολικού θεάτρου είχε σημάνει συναγερμό στην Αθήνα.

Για όσους δεν ξέρουν για τι μεγέθη μιλάμε, αρκεί να πω ότι όταν το Εθνικό ανέβασε Άμλετ στο Λονδίνο!!! σε σκηνοθεσία Ροντήρη και με τον Αλέξη Μινωτή στον ομώνυμο ρόλο, η Αγγλία υποκλίθηκε και οι Άγγλοι έγραψαν ότι ο έλληνας ήταν ο καλύτερος Άμλετ των τελευταίων 50 ετών!!! Λίγα χρόνια μετά το χρυσό αγαλματάκι του Laurens Olivier για τον ίδιο ρόλο!!! Και με τις βρετανικές εφημερίδες να προτρέπουν τα θέατρα να μείνουν κλειστά εκείνο το σαββατοκύριακο στο Λονδίνο για να δουν οι άγγλοι ηθοποιοί Shakespeare από τον Έλληνα!!!

Τέτοιοι Γίγαντες περπάτησαν κάποτε σε αυτά τα χώματα.

Οι στιγμές ήταν ιστορικές. Όλοι ξέραμε, όλοι το νιώθαμε ότι ο μεγάλος τραγωδός ετοιμαζόταν για την τελευταία του αυλαία. Και είχε διαλέξει τον πιο ταιριαστό χώρο, την Επίδαυρο και τον πιο ταιριαστό ρόλο, αυτό του τυφλού γέρου-Οιδίποδα (φώτο) που διαισθανόμενος το τέλος του πηγαίνει ως ικέτης στο μοναδικό μέρος στον κόσμο που ήξερε ότι θα δεχόταν το σκήνωμα του, στην ιερή αττική γη.