ΔΕΝ ΠΙΝΟΥΜΕ ΜΕ ΑΤΟΜΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΙΝΕΙ

Προσοχή στα κρασιά ή τους οίνους. Δεν είναι όλα τα κρασιά τα ίδια όσον αφορά την ποιότητα. Ούτε οι λέξεις κρασί και οίνος ταυτίζονται. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν έπιναν οίνο. Έπιναν κρασί, δηλαδή αραιωμένο οίνο. Τον άκρατο οίνο. Γιατί; Να αντέχουν περισσότερο. Να μη μεθάνε γρήγορα. Από το πρωί πίνανε αυτοί. Να τραβήξει όσο πάει το συμπόσιο. Το ποτό ήταν η βάνα για να κυλήσει η ανταλλαγή σκέψεων και συναισθημάτων. Πιο σωστά το χάπι εναντίον της υποβόσκουσας κατάθλιψης και της επερχόμενης μοναξιάς. Και το μέσο της απελευθέρωσης της ψυχής και του λόγου. Και το εργαλείο να γκρεμίσει τις άμυνες και να γίνουν δεκτικοί στο μήνυμα του διπλανού.

Ποτέ μην πίνετε με άνθρωπο που δεν πίνει. Δεν υπάρχει συντονισμός, κοινό αίσθημα. Ούτε πνεύμα, ούτε συντροφικότητα, ούτε κοινοί προβληματισμοί. Η ψυχική διάθεση του πίνοντος, δηλαδή η δια του οίνου ελευθεριότητα ή εριστικότητά του, μετατρέπει τον απέναντι ξενέρωτο σε αντίπαλο, εχθρό, συμπαγές μπάζο. Η μόνη σωτηρία είναι απομόνωση ή η διπλανή παρέα.

Κάποια στιγμή, λοιπόν, θα παραγγείλουμε το κρασί μας, πιο σωστά τον οίνο μας. Και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί γιατί τα πάντα πληρώνονται μετά. Για τη σιγουριά μας και την εξασφαλισμένη ποιότητα πρέπει πάντα να συμβουλευόμαστε την ετικέτα του μπουκαλιού. Είναι η ταυτότητα του και δεν λέει ψέματα σχεδόν ποτέ. Μιλάω για κρασιά εμφιαλωμένα. Τα χύμα τα έχω πληρώσει στο παρελθόν και τα έχω διαγράψει από τη ζωή μου.

Διαβαστε ακομα:

ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΖΩΑ ΔΕΝ ΠΑΝΕ... ΚΑΛΠΗ;