ΤΟΝ ΕΙΠΑΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ

Δυο λόγια για τον ανθρωπάκο, ο απόλυτος ορισμός του παρεξηγημένου. Με αξία βέβαια, αλλά στον καιρό του, όσο ζούσε, έλεγαν ότι είναι της πλάκας. Τον αρνιόντουσαν. Τον αμφισβητούσαν. Τον αποδοκίμαζαν.

Φοβερό, ε; Αφού σε χώσουν στον τάφο, μετά το θάνατό, να σε αναγνωρίζουν για σπουδαίο. Συνέβη με τον Αυστριακό συνθέτη Anton Bruckner, γεννημένο Σεπτέμβριο του 1824. Ανέβαινε έργο του στο θέατρο και στη μέση της παράστασης άδειαζαν τα καθίσματα από τους θεατές. «Τι μαλακία μουσική είναι αυτή…» διαμαρτυρόντουσαν. Και το κλου. Εγκατέλειπαν τις θέσεις τους και αρκετά μέλη της ορχήστρας διότι δεν δεχόντουσαν να παίζουν ανοησίες...

Τελικά! Μόλις λίγο πριν πεθάνει ο Μπρύκνερ γνώρισε τιμές ως δημιουργός. Και μετά το θάνατό του θεωρήθηκε ότι άνοιξε δρόμους στις φόρμες της συμφωνικής μουσικής.

Η εξήγηση στο φαινόμενο. Είναι κάποιες περιπτώσεις, όχι πως αυτός είναι κανόνας, όπου ορισμένοι καλλιτέχνες δεν διαθέτουν την απόκρυφη τέχνη να «επιβάλλουν» τη δουλειά τους, στο κοινό, στους ειδικούς, στους κριτικούς. Να επιπροσθέτουν σ’ αυτό που φτιάχνουν, που παρουσιάζουν εκείνο το «στοιχείο» που από μόνο του λειτουργεί επικοινωνιακά, και αρέσει, και κερδίζει την προτίμηση της συλλογικής συνείδησης. Το γούστο του κόσμου.

Γεννήθηκε σε μια επαρχιακή πόλη ο Μπρύκνερ και στα 13 του έγινε μέλος παιδικής χορωδίας σε μοναστήρι. Αυτή ήταν η πρώτη του προσέγγιση με τη μουσική. Στα 21 έπαιζε ως βοηθός όργανο σε μοναστήρι και από τότε άρχισε να γράφει εκκλησιαστική μουσική. Όταν στα 39 του ήρθε σε επαφή με τη μουσική του Βάγκνερ, ε, τότε έπαθε ο άνθρωπος. Τότε «άκουσε». Τότε «είδε». Τότε αληθινά του αποκαλύφθηκε τι σημαίνει μιλάω με τη γλώσσα της Αιωνιότητας. Τη γλώσσα της Μουσικής. Έγραψε 11 συμφωνίες.

Διαβαστε ακομα:

ΤΟ 'ΒΓΑΛΕ ΤΟ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ Ο ΠΑΠΑΣ