ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΜΟ

Ο Θέμος Αναστασιάδης ήταν άτομο χαρισματικό. Ταλαντούχος. Μάστορας στη δουλειά. Και με αφορμή το θάνατό του, λέω σήμερα τη μεγάλη απορία μου.

Προηγουμένως να δώσω συνέχεια στο μαστοριλήκι, που ανέφερα. Όλοι μας κάνουμε μια δουλειά. Δημοσιογράφος, υδραυλικός, δικηγόρος, σερβιτόρος, ποδοσφαιριστής, γιατρός, δάσκαλος, επιπλοποιός. Υπάρχει η κατηγορία εκείνων που αγαπάνε, στα όρια της λατρείας τη δουλειά τους. Άλλοι που δεν δένονται, δεν ταυτίζονται συναισθηματικά και υπαρξιακά με το επάγγελμα τους.
Μιλάμε για ταλαντούχους, άλλη κατηγορία αυτή. Μιλάμε για τα μαστόρια. Η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν είναι κλάση στη δουλειά τους. Δεν γεννήθηκαν για να είναι π.χ. γεωπόνοι ή αεροπόροι, αρχαιολόγοι ή μηχανολόγοι.

Ο Θέμος Αναστασιάδης, λοιπόν, ήταν πολύ δυνατός στη δουλειά του που έκανε καριέρα. Δημοσιογραφάρα. Το λέω αλλοιώς. Παίρνεις δέκα, 20, 40 δημοσιογράφους και τους ζητάς να κάνουν ένα ρεπορτάζ ή να γράψουν στην ειδικότητα τους ένα άρθρο. Το κείμενο με την υπογραφή του Αναστασιάδη θα ήταν στα σίγουρα το καλύτερο. Μακράν.

Να, που είχε κολλήσει για χρόνια η απορία μου. Γιατί αυτό το βαρύ πυροβολικό στη δουλειά, ο Θέμος, ξοδευότανε στο ραδιόφωνο με σαχλαμαρίτσες υπέρ τον Ολυμπιακού ως άλλος Τάκης Τσουκαλάς. Γιατί στην τηλεόραση, έχοντας δίπλα του ημίγυμνες συμπαρουσιάστριες, καταπιανότανε με ανάλαφρα θεματάκια της showbiz.

Μία απορία μου στην οποία, βέβαια,έδωσα τελικά απάντηση και πλούτισα τη ματιά μου στον αιώνιο άνθρωπο.

Διαβάστε ακόμα:

ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ Γ' ΕΘΝΙΚΗ