ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΚΟΥΒΑ ΕΠΙ ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ

Πολύ έντονο το πέρασμα της Μελίνας Μερκούρη στην Ελλάδα. Μέχρι εδώ, μην πάμε παραπέρα. Είναι τόσα πολλά που στο δρόμο θα χαθούμε. Με την ευκαιρία του θανάτου της, σα σήμερα 6 Μαρτίου, το 1994, θίγω ένα θέμα που με ανακατεύει. Άτομα που παριστάνουν τους δημοκρατικούς και τους ποιοτικούς του κώλου, αν τους πεις μια κουβέντα που δεν την γουστάρουν, επιτόπου βγάζουν τον φασίστα από μέσα τους. Και πρόσεξε. Ακόμα κι αν η κουβέντα δεν αφορά την αφεντιά τους, για να πουλήσουν μούρη, δεν κρύβουν τα ναζιστικά απωθημένα τους.

Μια κυρία είπε ότι η Μελίνα Μερκούρη ήταν ελεεινή ηθοποιός. Όχι, δηλαδή, μία απλά μέτρια ηθοποιός, αλλά μία κακή, μία κάκιστη ηθοποιός. Άποψη της, έτσι την έκρινε. Δεν νομίζω ότι απαγορεύεται η κριτική. Ακόμα και για πεθαμένους.

Κριτική είναι να πεις ότι αυτή η ηθοποιός είναι ταλαντούχα, μοναδική, φανταστική, χαρισματική. Όπως και να την πεις μηδενική, ατάλαντη, ανύπαρκτη, μέτρια, αδιάφορη.

Φοβερά πράγματα. Η ειδικός, η κυρία Ροζίτα Σώκου (1923) είχε χαρακτηρίσει ελεεινή ηθοποιό την Μελίνα Μερκούρη, και έπεσαν να την φάνε. Μέχρι που την «σχολίασαν» για την ηλικία της, επειδή τότε ήταν 90 χρονών. Σα να λένε, δηλαδή, ότι η κυρία τα ’χασε, σάλεψε, ξεκούτιανε.

Ούτε στην Κούβα πλέον δεν γινόντουσαν αυτά. Να απαγορεύεται η κριτική σε κάποιον μετά από μια ηλικία. Στη φώτο η Μερκούρη στη μετριότατη, αλλά θρυλική ταινία Ποτέ την Κυριακή ανάμεσα στον καθιστό Ζυλ Ντασέν και τον Γιώργο Φούντα.

Λοιπόν. Θεωρήθηκε... ανάρμοστη ενέργεια, μάλιστα από την κριτικό Ροζίτα Σώκου, να επιχειρήσει αυτή να βγάλει από το κάδρο την μυθική Μερκούρη. Άντε να... τολμήσει κανείς να κρίνει την μεγάλη γυναίκα του ελληνικού λαού, την πολιτικό Μερκούρη. Εκεί θα έπεφτε το μεγάλο ξεβράκωμα.

Διαβάστε ακόμα:

ΤΑ ΜΠΙΝΕΛΙΚΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΤΟΝ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟ