Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΔΑΚΗΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΙΣΤΕΥΕ...

Όλοι οι αποχαιρετισμοί είναι δύσκολοι. Κάποιοι δυσκολότεροι αν μιλάμε για φίλους ή ανθρώπους ευγενείς και ταλαντούχους. Ο Δάκης είναι πολύ αγαπητός σε όλο τον κόσμο και στους συναδέλφους του. Και όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολος είναι ο καλλιτεχνικός χώρος – πόσο δύσκολα σε αποδέχονται ή λένε για σένα καλά λόγια.

Θλίψη σκόρπισε σε όλη τη χώρα την περασμένη Κυριακή η είδηση του θανάτου του αγαπημένου τραγουδιστή Δάκη, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 79 ετών, ύστερα από μάχη με τον καρκίνο. Τα ΜΜΕ οργίασαν. Βλέπεις site να έχουν αναρτήσει 3 και 4 άρθρα για τον θάνατο του. Ούτε ο ίδιος πιθανά να μην φανταζόταν όλο αυτό με το φευγιό του. Βλέπετε, όσο ήταν εν ζωή και έβγαζε τραγούδια, ή έκανε εμφανίσεις δεν του έδιναν και τόσο σημασία. Κανείς δεν ασχολούνταν να γράψει δυο λέξεις.

Εγώ τον γνώρισα στα τέλη της δεκαετίας του ’70 όταν μπήκα στην δισκογραφία. Ήταν στην εταιρία που δούλευα, έκανα επιμέλεια στα εξώφυλλα των δίσκων του, πήγαινα και τον έβλεπα με την Μαρινέλλα ή με την Χριστιάννα και κάποιες φορές σε πιο ιδιωτικές στιγμές που βρισκόμασταν και γελάγαμε πολύ. Ήταν πολύ cool, δεν γκρίνιαζε, δεν ήταν υστερικός, δεν ήταν κουτσομπόλης, δεν ήταν σαν τους περισσότερους…