ΙΩΣΗΦ ΣΤΑΛΙΝ, Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΟΛΑΤΡΙΑΣ

Κορυφαίο άτομο του περασμένου αιώνα. Γεννημένος εγκληματίας, δεν το είχε τίποτα να σκοτώσει, να καταστρέψει τη ζωή οποιουδήποτε τον οποίο θεωρούσε ικανό, έστω και για ένα τοις χιλίοις, να απειλήσει την εξουσία του. Καταλαμβάνει εξέχουσα τιμητική θέση στην πινακοθήκη των επίλεκτων καθαρμάτων που δεσπόζουν στην Ιστορία της Ευρώπης τα τελευταία χίλια χρόνια. Δύο λόγια, με την ευκαιρία ότι σα σήμερα 18 Δεκεμβρίου, το 1878, γεννήθηκε ο Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, γνωστός από το ψευδώνυμο Στάλιν.

«Πατερούλης των εθνών» τον αποκαλούσαν, έτσι ήθελε. Και «Λαμπρή διάνοια της ανθρωπότητας». Και «Μέγας αρχιτέκτονας του κομουνισμού». Το όνομά του μπήκε στους στίχους του Εθνικού Ύμνου της Σοβιετικής Ένωσης, το 1944. Αμέτρητες στον αριθμό οι πόλεις και οι κωμοπόλεις, πλατείες και δρόμοι, στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ και του «ανατολικού μπλοκ» που είχαν το όνομά του. Ο ορισμός της προσωπολατρίας.

Να μιλήσουμε για την τύχη που είχε το έξι μέτρων μνημείο του Στάλιν στην κεντρική πλατεία της γενέτειράς του, στο Γκόρι της Γεωργίας. Ντροπή. Ένα επιβλητικό χάλκινο άγαλμα στήθηκε πριν τον θάνατό του, το 1952, επάνω σε μαρμάρινη βάση, και «εξαφανίστηκε» τον Ιούνιο του 2010. Ντροπή. Στη θέση του σηκώθηκε άλλο μνημείο για τα θύματα των Γεωργιανών στον πόλεμο με την Ρωσία του Πούτιν, το 2008.

Στο Γκόρι της Γεωργίας ο Στάλιν παραμένει Θεός. Ένας ήρωας. Χάρη σ' αυτόν αποκρούστηκε η ναζιστική Γερμανία. Κι όχι μόνον κάποιοι πατριώτες Γεωργιανοί, αλλά και πολλοί κομουνιστές στη Ρωσία και στον κόσμο όλο θεωρούν τον Στάλιν έναν γίγαντα, ένα πιστό της ιδεολογίας.

Ό,τι θύμιζε Στάλιν, μετά το 1953, μετά το θάνατό του, εξαφανίστηκε σ' ολόκληρη την Σοβιετική Ένωση. Η αποσταλινοποίηση. Εκτός από το άγαλμα του στο Γκόρι, στην ιδιαίτερη πατρίδα του, που σώθηκε και είχε εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς. Και αποτελούσε αντικείμενο τουριστικού ενδιαφέροντος. Επειδή, όμως, η παρουσία ακόμα του αγάλματος Στάλιν θύμιζε την εξουσία της Ρωσίας στα πολιτικά πράγματα της Γεωργίας την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, αποφασίστηκε η αποκαθήλωση. Το άγαλμα «κρύφθηκε» σε μουσείο.

Ντροπή. Επιμένω. Ντροπή. Τη χειρώτερη γνώμη να έχει κάποιος για τον δικτάτορα Στάλιν, όταν συμφωνεί με την αφαίρεση του ονόματός του από μια λεωφόρο, από μια πλατεία, είναι σα να δηλώνει τη... λαϊκή αδυναμία. Ότι ο λαός δεν είχε τη δύναμη να ξηλώσει τα ''προσωπικά'' αγάλματα τον καιρό της παντοδυναμίας του και το... πέτυχε όταν ψόφησε το κτήνος. Με το γκρέμισμα αγάλματος δηλώνει κανείς, με τρόπο όχι βέβαια τιμητικό, τη... διαφωνία του στην Ιστορία, για την οποία δηλώνει... αμέτοχος. Και ξεγράφει την ύπαρξη ενός γεγονότος, μιας πραγματικότητας με… τολμηρή, επαναστατικού τύπου, πολιτική ενέργεια του κώλου.

Ο Στάλιν, ο σταλινισμός τον οποίον καταδίκασε και η λεγόμενη κομουνιστική Σοβιετία, είναι η ντροπή του λεγόμενου λαού. Αυτού του ανύπαρκτου, του ανυπόστατου μορφώματος που το περιφέρουν ανά τους αιώνες σε μια θεατρική παράσταση που δεν προσφέρει, απεναντίας θολώνει, τυφλώνει τις κοινωνίες να βρουν το δρόμο τους. Τους Στάλιν δεν τους θέλει ο... λαός, δεν τους ανατρέπει. Η μαγκιά με την οποία πιστώνονται οι λαοί είναι όταν αποσύρονται οι Στάλιν, όταν βρίσκονται στο χώμα, να τους γκρεμίζουν το... άγαλμα.

Διαβάστε ακόμα:

ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ