ΑΦΟΥ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

Είναι, λένε, να μην κολλήσεις στον τζόγο. Λάθος, κύριοι. Δεν κολλάς με τον τζόγο, απλά τον αποκαλύπτεις. Υπάρχει μέσα σου η επιθυμία του παιχνιδιού και κάποια στιγμή σου βγαίνει. Γι’ αυτό μιλάω για αποκάλυψη, όχι για ανακάλυψη.

Καταδικασμένος είναι ο άνθρωπος να πεθάνει. Το στάνταρ. Δεν είναι σίγουρο ότι θα γεννηθεί. Το στάνταρ μπετόν είναι ότι αφού γεννήθηκε δεν γλυτώνει το θάνατο. Τι σχέση έχει αυτό με τον τζόγο;

Αυτό το δεδομένο, ότι στη ζωή του τον περιμένει το τέλος, είναι που γεννάει στον άνθρωπο τον τζόγο. Τη σίγουρη χασούρα, δηλαδή.

Θα πεθάνω που θα πεθάνω λέει το υποσυνείδητο, όχι το συνειδητό. Ποιος ασχολείται με τη συνείδηση και ό,τι άλλο φτηνό και γήινο. Μιλάμε μεταφυσικά, για τα μετά τη φύση, τα πέραν της φύσης.

Θα πεθάνω, λοιπόν, που θα πεθάνω κάποτε, γιατί να με θέλεις εσύ, Θεέ μου, Δημιουργέ μου, όποιος κι αν είσαι, να παίζω κρυφτούλι με τον εξαποδώ, κι εσύ, πλάστη μου, να το διασκεδάζεις. Όχι, ρε, γίνομαι κι εγώ Θεός, ένας άλλος Θεός και αποζητώ το θάνατό μου, την καταστροφή μου παίζοντας τζόγο. Κι έτσι βιώνω, παίρνω μία ιδέα, τι είναι ζημιά, απώλεια, κατρακύλισμα, διάλυση.

Μύηση στον τζόγο είναι η ουσιαστική προσέγγιση στην ιδέα του θανάτου. Παίζεις κουμάρι και πας παραμέσα, σε μονοπάτια απερπάτιστα που δεν στα φωτίζει καμία θρησκεία και καμία φιλοσοφία. Τα ξαναλέμε.