ΘΑ ΝΟΙΩΘΟΥΜΕ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ

Το είχε πει ο μακαρίτης Μπόμπυ Μουρ. Πιο σωστά το είχα διαβάσει στη στήλη του στο εβδομαδιαίο «Shoot». Αρχηγός της εθνικής Αγγλίας ο και της Ουέστ Χαμ κάπταιν είχε κι αυτός τακτική συνεργασία ως σχολιογράφος με το ποδοσφαιρικό περιοδικό.

-Προτιμώ να παίζω σε γήπεδο 30.000 θέσεων που όμως είναι γεμάτο, παρά μπροστά σε 50-60.000 κόσμο σε γήπεδο χωρητικότητας 100.000.

Μεγάλη κουβέντα. Ποιος Μπόμπυ Μουρ! Αυτό που είχε πει ο σπουδαίος σέντερ-μπακ, και υψηλής κλάσεως άνδρας, ο ορισμός του τζέντλεμαν, ήταν η ατάκα που βγάζει η ίδια η ψυχή του ποδοσφαίρου. Ακριβώς. Δεν υπάρχει ποδόσφαιρο χωρίς κερκίδα. Δεν έχει κανένα νόημα ένα παιχνίδι όταν στο γήπεδο οι ποδοσφαιριστές αγωνίζονται μόνοι τους.

Λέω και το άλλο. Τη σπάει και στον τηλεθεατή να παρακολουθεί ματς και να τον ακουμπάει η κρυάδα των τσιμέντων. Χάνεται το κέφι. Ναι, το κέφι, αυτή είναι η πιο κατάλληλη λέξη. Αν δεν έχεις κέφι να χαρείς τη μπάλλα, καλύτερα να μην κάτσεις στην τηλεόραση. Τι να δεις; Ένα παγωμένο πράμα.

Λες και βλέπεις παιχνίδι στη φυλακή. Ανάμεσα σε δύο μικτές φυλακισμένων. Μια ομάδα από βαποράκια ναρκωτικών, η άλλη ομάδα με μπουκαδόρους διαμερισμάτων. Λάθος. Εμείς είμαστε οι φυλακισμένοι, όταν ο τελικός γίνεται σε... φυλακισμένο γήπεδο.

Έτσι είναι. Είμαστε φυλακή. Μας έχουν βάλει φυλακή διότι δεν είμαστε κοινωνία άξια να πάει στο γήπεδο να παρακολουθήσει πολιτισμένα ένα ποδοσφαιρικό ματς.

Διαβάστε ακόμα:

Ούτε τα σουβλάκια υπολογίζουν