Ολυμπιακός, νεκρός. Πού είναι τα χρόνια τα παληά. Τότε που οι γάβροι ήταν της διαρκούς επανάστασης. Και στα πέτρινα χρόνια, κοντά σε μία δεκαετία χωρίς πρωτάθλημα, και επί εποχής Κοκκαλιστάν, που τρισευτυχισμένοι ήταν επειδή είχαν από κάτω τους βάζελους.
Ώπα, ρε. Δεν πρόλαβε να’ρθει στον Άρη ο Μιλίνκοβιτς και την έρριξε την τσαχμπινιά του. Εγώ! Φοβερά πράγματα. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο στον Άρη. Τον έχουν γονατίσει ψυχολογικά και οι τρεις ήττες. Και έρχεται ο νέος και λέει Εγώ.
Ο Μαρινάκης δεν θα μπορούσε ποτέ να αποδεχθεί ένα σκηνικό στο πρωτάθλημα, όπου ο Μελισσανίδης, έτσι ή, αλλοιώς θα έχει κυριαρχική επιρροή στο χώρο του ποδοσφαίρου. Κι αυτός ο πρόεδρος του Ολυμπιακού να γυροφέρνει στη σκιά του Τίγρη...
Αυτό είναι για κόμικ. Η επιστροφή Φιγκερόα. Όχι, ρε. Πως λέμε η επιστροφή του Μπάτμαν, του Ζορό, του Φραγκεστάιν, του Ρόκυ, του Σπάιντερμαν. Κάποιου κινηματογραφικού ή, μυθολογικού ήρωα. Όχι, ρε.
Η εθνική ομάδα κέρδισε 1-0 και πολύ, πάρα πολύ της ήταν, κάποια Λετονία που το ποδόσφαιρο το έμαθε στη σχολή κοπτικής-ραπτικής «Η Μόνικα με πασούμια». Τι να πεις; Ο αποδυτηριάκιας τα έχει πει.
Η ποδοσφαιρική Ελλάδα οφείλει πολλά στον Ότο Ρεχάγκελ. Είναι ο προπονητής που με μια χωρίς διεθνείς διακρίσεις εθνική ομάδα πήρε το ευρωπαϊκό. Γιατί και πως συνέβη η απόλυτη έκπληξη όλων των εποχών;
Το μνημόνιο έχει φάει μέχρι σήμερα δυο κυβερνήσεις. Να δούμε αν θα καθαρίσει ο νέος προπονητής του Άρεως. Έτσι είναι. Γιώργος Παπανδρέου και Λουκάς Παπαδήμος, χαίρετε. Λόγω μνημονίου.
«Κάτι φταίει» ανεκάλυψε ο Αναστασίου και ο Παναθηναϊκός δεν περπατάει. Όταν λες «κάτι», αν δεν εννοείς κάτι ψιλό, σίγουρα αναφέρεσαι σ’ ένα πράμα. Το πρόβλημα, δηλαδή, κατά τον προπονητή, βρίσκεται σ’ ένα συγκεκριμένο «κάτι», το οποίο βέβαια αν λυθεί, η ομάδα θα δείξει τις δυνατότητές της.
Το 2004 έγινε το απίθανο των απίθανων. Η Ελλάδα, πανάξια και πεντακάθαρα, κατέκτησε το πρωτάθλημα της Ευρώπης. Η μεγαλύτερη έκπληξη από καταβολής ποδοσφαίρου.Μια μικρή ομάδα, με περιορισμένες δυνατότητες, που έπεσε στην περίπτωση, αλλά σαν κοπάδι πητμπουλ άρπαξε μεγαλύτερη μπουκιά απ’ όσο της άξιζε.
Κάθε αγώνας, μπάσκετ, ποδοσφαίρου, οτιδήποτε, σου λέει «κάτι». Αυτό είναι το μεγαλείο του αθλητισμού. Δεν σου προσφέρει μονάχα θέαμα, αλλά σε προκαλεί να σκεφθείς. Να προβληματιστείς. Να εισπράξεις διδάγματα ζωής.