ΣΤΑ ΒΛΗΤΑ ΠΟΥΛΑΕΙ ΤΟ ΤΡΑΛΑΛΑ

Μια ζωή η βάρκα, με τη σχετική προσπάθεια βέβαια, τσουλάει προς τα πίσω. Άσε, σου λένε, βαρκούλες είμαστε, μην μας βολτάρετε στα βαθειά νερά. Βαρκούλες, όχι υπερωκεάνια, που δεν καταλαβαίνουν τίποτα κι από θυμωμένα και φουρτουνιασμένα νερά στα πελάγη και  τους ωκεανούς. Κερδίζει με τη ψυχή στο στόμα η ομαδάρα και πέφτει... πανηγύρι. Επειδή, λέει, στο ματς η ομαδάρα έπαιξε μεγάλη μπαλάρα για 45. Για ένα ημίχρονο.

Μαγεία, λέει, η μια εφημερίδα. Απόλαυση, η άλλη εφημερίδα. Δεν χρειάζεται να ‘σαι το τεράστιο μυαλό, κουκούτσι ποδοσφαιρική σκέψη να ‘χεις, αναρωτιέσαι. Για βάστα, μια ομάδα βγαίνει στο γήπεδο μονάχα όσο διαρκεί ένα ημίχρονο; Και στο άλλο χαλαρώνει, μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ρισκάρει στην έδρα της, με κατώτερο αντίπαλο. Μια τέτοια ομάδα δεν είναι για χειροκρότημα, για πάγο είναι.

Το έχουμε πει. Η εφημερίδα ψοφάει να πουλήσει το τραλαλά. Γιατί; Επειδή ο κόσμος δεν έχει απαιτήσεις. Επειδή ο κόσμος, ο συγκεκριμένος οπαδικός της πλάκας, όχι ο ποιοτικός και σκεπτόμενος οπαδικός κόσμος που δεν γουστάρει από τις φυλλάδες το αχαχούχα. Είμαστε οπαδοί, ρε, όχι και βλήτα.

Ελλάδα είναι εδώ, όχι Αγγλία, όχι Ευρώπη. Ο οπαδός π.χ. στην Αγγλία και στη Γερμανία θέλει την ομάδα του να παλεύει και τα 90΄, μέχρι και το έσχατο δευτερόλεπτο. Και δεν σηκώνει δικαιολογίες ο οπαδός με απαιτήσεις, ότι μόλις προχθές ξανάπαιξε η ομάδα, ότι είναι κουρασμένη. Τι είναι αυτά, ρε; Θα ‘ρθω στο γήπεδο για ένα έργο 90 λεπτών κι εσύ θα με δουλεύεις ένα ημίχρονο; Με υποτιμάς ως θεατή! Μ’ έχεις στη ξεφτύλα ως οπαδό.