ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ

Έγραφε ο αποδυτηριάκιας πριν 30 χρόνια. Βλέπετε σήμερα δύο προέδρους ομάδων να φιλιώνται στο στόμα. Να είναι οι κολλητοί. Οι αυτοκόλλητοι. Μη σας φανεί περίεργο, καθόλου περίεργο, αυτοί οι δύο που ο ένας ξέρει τι κάνει ο άλλος, ακόμα και στις πιο ακατάλληλες ώρες, αύριο να σφαχτούν. Ο ένας να γίνει ο φόβος και ο τρόμος για τον άλλον. Οι δύο φίλοι να γίνουν εχθροί. Οι πιο μεγάλοι εχθροί.

Ο Σαμαράς θεωρήθηκε, και δικαιολογημένα, ο προδότης της ΝΔ όταν το 1993 έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Έφτιαξε δικό του κόμμα ο Σαμαράς, κάποτε κατέβασε τα ρολά του κα επέστρεψε στη ΝΔ, στην οποία έγινε πρώτα υπουργός και μετά πρόεδρος.

Επόμενο ήταν να μη συγχωρέσουν ποτέ τον Αντώνη Σαμαρά η οικογένεια Μητσοτάκη. Πολύ περισσότερο όταν η Ντόρα έχασε στις εσωκομματικές εκλογές από τον Σαμαρά, που αυτός έγινε πρόεδρος του κόμματος με την παρασκηνιακή ευλογία του Καραμανλή.

Φοβερό. Καθόλου ασυνήθιστο, όμως. Ο Καραμανλής να υποστηρίξει Σαμαρά στην κόντρα του με την Ντόρα και ο Σαμαράς να υποστηρίξει τον Κυριάκο Μητσοτάκη κι όχι τον υποστηριζόμενο από τον Καραμανλή, Μεϊμαράκη.

Γιατί ο Κυριάκος συνεργάστηκε με τον πρώην καραμανλικό Σαμαρά που είχε νικήσει την αδελφή του; Λόγω συμφέροντος. Τι άλλο; Σήμερα παίζουμε έτσι, αύριο αλλοιώς. Ανάλογα. Με το προσωπικό συμφέρον ανάλογα.

Διαβάστε ακόμα:

Από το Γιώργο χάσαμε, στο Βαγέλλη χάσαμε...