Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΙΚΟΥΕΛ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ

Έκανα κατά τύχη μια γύρα τα κανάλια χθες το βράδυ. Με το κουτί δεν ξέρεις τι ψάχνεις καμμιά φορά. Αρρώστια είναι. Είχα έναν φίλο,  άφησε την Αθήνα, πήγε σε χωριό πριν χρόνια, πιάνανε τα χέρια του σε χίλια πράγματα, καλλιτέχνης λαϊκός, όχι ψώνιο της ψευτοκουλτούρας. Μυαλό ορίζοντας. Ένα πράμα φοβότανε. Την τηλεόραση. Δεν βάζω, έλεγε, θα κολλήσω και τελείωσα. Τράβαγε κάτι τζούρες από τους γείτονες που και που, σα να έκανε τράκα τσιγάρο. Άμα την ξέρεις την αδυναμία σου ή, πέφτεις με το κεφάλι ή, την μανουβράρεις. Πότε χάνεις εσύ, πότε κερδίζει αυτή, μεγάλη η κουβέντα του.

Ξέφυγα. Στο θέμα μας. Είδα πάλι πάνω στην περατζάδα στα κανάλια το φινάλε στον τελικό που έπαιξε πέρυσι ο Ολυμπιακός με τους Ρώσους, την Τσεσεκά. Μυστήριο πράγμα. Ανέβασα σφυγμούς και στην επανάληψη. Μήπως και δεν κέρδιζε; Με φουρτούνιασε η αγωνία. Κάτι πράγματα ανεξήγητα, δεν ξέρεις πως γίνονται. Άμα τα βλέπεις σε ταινίες, λες πως είναι ξευτύλα και πλήρωσες εισιτήριο για να δεις παραμυθάκια για τα πιτσιρίκια.

Στο Χόλυγουντ ήδη την έχουν γυρίσει ταινία αυτή την ιστορία. Βρίσκουνε κάτι υποθέσεις από πανεπιστήμια της συμφοράς και τις τραβάνε από τα μαλλιά, για να βγάλουνε δάκρυ αυθεντικό και να γεμίσουνε τους σινεμάδες. Και παίζουνε ηθοποιάρες. Χάκμαν, Πατσίνο, μερικοί. Δεν λέω τον Σταλόνε, που τέντωσε τον Ρόκυ τόσο που τον έβγαλε στη σύνταξη, πριν τον στείλει στον τάφο. Ηθοποιάρες είπα.

Πάει για τη συνέχεια ο Ολυμπιακός στον Λονδίνο. Σίκουελ το λένε στον σινεμά. Σπάνια βγαίνει καλό. Κάπου χαλαρώνει το σενάριο. Ο άνθρωπος, όμως, πάντα ελπίζει ότι αυτός θα είναι η εξαίρεση και θα κάνει το διαφορετικό. Ο αθλητής ακόμα περισσότερο.