Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΘΑ ΠΑΙΞΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟ

Είσαι βάζελος και είσαι στην απ’ έξω του φάιναλ φωρ. Να κερδίσει την κούπα ο Ολυμπιακός, να χάσει και τα δυο ματς, σε ρωτάει ο αποδυτηριάκιας. Δεν χρειάζεται να απαντήσεις. Χωρίς κατηγορούμενους λειτουργεί το ανακριτικό γραφείο του αποδυτηριάκια. Εγώ ρωτάω, εγώ απαντάω. Και όποιον πάρει ο Χάρος.

Το φυσικό είναι ο βάζελος να θέλει να χάσει ο Ολυμπιακός. Μη βιάζεσαι. Το φυσικό, λέω, όχι το σωστό. Τι λέμε τώρα. Αν το κάθε τι φυσικό ήταν και το σωστό τότε ο άνθρωπος δεν θα είχε ανάγκη ούτε τις θρησκείες, ούτε τις δικαιοσύνες. Όταν, όμως, η φύση του, η φτιάξη του, είναι τέτοια που του φορτίζει τη σκέψη με το κακό, με το πώς να βλάψει τον άλλονα, με συνέπεια να μη μπορεί να συμβιώνει κοινωνικά, τότε θα μιλήσει ο νόμος, ο φόβος της τιμωρίας.

Είχε προκριθεί στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης 1971 ο Παναθηναϊκός του Δομάζου και του Πούσκας, και οι γάβροι ευχόντουσαν να τσακιστεί το αεροπλάνο για το Λονδίνο. Φυσικό ήταν αυτό. Πώς να αντέξει ο γάβρος ότι ο αντίπαλος του έφθασε τόσο υψηλά, μάλιστα να παίξει στο μυθικό Ουέμπλεϋ.

Υπάρχει και το σωστό. Ποιο είναι αυτό; Το συμφέρον του μπασκετικού Παναθηναϊκού είναι να ξαναπάρει το φάιναλ φωρ ο Ολυμπιακός. Εδώ μιλάει ο ηγέτης. Αυτός που είναι πρόεδρος δεν είναι ηγέτης. Ούτε αυτός που πληρώνει είναι ηγέτης. Ηγέτης είναι αυτός που ηγείται, που επιβάλλει το σωστό, εκείνο που έχει σχέση με το συμφέρον της ομάδος του.

Από πού και ως που οι οπαδοί ξέρουν ποιο είναι το σωστό; Πώς να το καταλάβει ο λεχρίτης ότι μια ακόμα νίκη του Ολυμπιακού θα προσθέσει πόντους και στον μπασκετικό Παναθηναϊκό που είναι μεγαλύτερο brand name από τον «αιώνιο αντίπαλο» του.