ΤΟΥΣ ΕΙΠΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ

Επικίνδυνα πράγματα αυτά. Ο αρχηγός να μιλάει τρεις ώρες. Ούτε μπαλκονάτος πολιτικός να ήταν ο Σαββίδης. Όσο διαρκούν δύο ματς το ένα καπάκι μετά το άλλο ο Ιβάν τα έλεγε στους παίκτες. Λόγο τους έβγαλε. Προσπαθούσε να τους ψήσει να τον ψηφίσουν. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Τρεις ώρες! Εκτός κι αν τους εξιστορούσε την περιπετειώδη ιστορία της ζωής του.

Αναρωτιέμαι. Είσαι αφεντικό. Και έχεις παίκτες. Για να τους πεις τι θέλεις χρειάζεσαι ένα Μπεν Χουρ, 180 λεπτά να σε βλέπει ο άλλος; Υποτίθεται ότι οι παίκτες είναι επαγγελματίες, γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν, δεν τους βρήκες στο δρόμο.

Ποιος Τροχανάς. Ο Μιχάλης ήταν ρήτορας, αλλά είχε και περιεχόμενο ο λόγος του. Κι αν μίλαγε πολύ το έκανε στα τοκ-σώου, απευθυνόταν στον κόσμο, όχι στους παίκτες.

Τρεις ώρες στους παίκτες μίλαγε ο Ιβάν και μετά άλλαξε το δίσκο, με τους δημοσιογράφους. Σκηνικό.