ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟ ΜΑΧΑΛΑ

Το νταμπλ πήρε η ΑΕΚ στο χάντμπωλ. Έλα, ρε! Και επειδή είμαι αεκτζής να το πανηγυρίσω; Όχι, ρε. Που το είδατε αυτό γραμμένο, ότι οι αεκτζήδες είναι Καραγκιόζηδες. Γελοίοι. Σε παρακαλώ.

Είμαι γάβρος και να νοιώσω ο γίγαντας και πρώτος όταν κάποια κορίτσια, τα μισά λεσβιάρες, γούστο τους καπέλο τους, σήκωσαν την κούπα στο μπάσκετ. Το ίδιο και ο βάζελος με την πρωτιά στο κρίκετ ή, το σκουώς. Αθλήματα είναι κι αυτά, και εγώ λόγω οπαδικής καφρίλας, γίνομαι της προσκολλήσεως στον αθλητισμό.
 
Παοκτζήδικη περηφάνεια να πλημμυρίσει ο άλλος επειδή ένας ανήλικος κολυμβητής έγινε πρωταθλητής. Και οι αρειανοί να βγουν στους δρόμους ξετρελλαμένοι από την πρωτιά στην τοξοβολία. Η γελοιότητα. Η ξευτύλα.

Έχεις παίξει χάντμπωλ; Όχι. Έχεις πάει έστω μία φορά στη ζωή σου σε αγώνα πόλο; Όχι. Έστω και κατά λάθος βρέθηκες σε τουρνουά πάλης; Ούτε. Ε, τότε είσαι άτομο της πλάκας ιστορία όταν αισθάνεσαι ταύτιση και παίρνεις από τη σημαία το δικαίωμα να θριαμβολογείς για κάτι με το οποίο είσαι εντελώς ξένος, δεν το γνωρίζεις, δεν σε εκφράζει.
 
Το αστείο δεν είναι απαραίτητα και γελοίο. Αστείο είναι, κύριε μαλάκα μου, η χαρά της ζωής είναι. Όχι γελοίο, όχι η ξευτύλα σου.
 
Δεν είσαι γελοίος αν το χαρείς το χωρατό, το κωμικό, το αστείο. Το ξεβράκωμα, την αποκάλυψη του γελοίου τύπου την έχεις όταν αυτός διασκεδάζει, όταν γουστάρει το γελοίο. Όταν βγάζει γέλιο με το γελοίο. Εκεί παίρνεις πρέφα ότι έχεις να κάνεις με τον ελαφρώς χοντρομαλάκα, τουλάχιστον. Μ'αυτόν που αφήνεται να τον κοροϊδέψει, να τον παρασύρει το γελοίο γεγονός με την μαϊμού αστειότητά του.
 
Η ΑΕΚ νταμπλ στο χάντμπωλ. Ελάτε να μας αγοράσετε, πανηγυρίζουμε μαζύ σας, για την ομαδάρα σας, με την παλληκαρίσια ψυχή, την αεκτζήδικη καρδιά, την ενωσίτικη αξιοσύνη, τη βυζαντινογέννητη αύρα. Νταμπλ, ρε!
 
Εγώ είμαι από χωριό, από του ποδοσφαίρου τη γειτονιά, συγνώμη, δεν θα πάρω.