ΜΟΝΟΝ Ο ΑΛΑΦΟΥΖΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ «ΜΙΛΗΣΕΙ»

Παραλαμβάνεις μια εταιρεία καταχρεωμένη. Μιλάμε συγκεκριμένα, όχι αέρα πατέρα. Μιλάμε για τον Παναθηναϊκό του 2012. Ξεκινάμε την κουβέντα με δεδομένο ότι ο Αλαφούζος δεν έχει καμμία ηθική ή, άλλου είδους δέσμευση απέναντι σε κανέναν υπεύθυνο της χρεοκοπίας του Παναθηναϊκού.

Παραλαβή της σακατεμένης ανώνυμης εταιρείας σημαίνει ότι τα βλέπεις όλα. Τζάμι η δουλειά. Καθρέπτης. Όλα είναι γραμμένα. Και πιο αμαρτωλά είναι αυτά που δεν είναι γραμμένα. Ή, τα έχουν γραμμένα σε λαδόκολλα του μπακάλη και του λένε του καινούργιου «υπάρχουν κι αυτά…». Λίστα Λαγκάρντ, δηλαδή.

Συνεχίζουμε την κουβέντα μ’ ένα ακόμα δεδομένο. Ότι ο Αλαφούζος δεν είναι απατεώνας. Κι ακόμα δεν έχει πρόθεση να τσουρνέψει το ταμείο. Να μην κονομήσει από τον Παναθηναϊκό, που είναι το πιο εύκολο. Γιατί;

Αν παραλάβεις εταιρεία σε κατάσταση μπουρδελοειδή, όπου δεν βρίσκεις άκρη, τότε τα περιθώρια για αλεπουδιές είναι απεριόριστα. Λέρωσαν οι προηγούμενοι, λερώνεις κι εσύ. Αντίθετα, αν τα πράγματα σε μια εταιρεία είναι νοικοκυρεμένα, δεν χώνεται βαθειά το χέρι.

Στην πράξη ο Αλαφούζος κάνει το κορόϊδο. Σα να μην έγινε τίποτα. Χαθήκανε τα λεφτά. Πακέτα χοντρά, το ταμείο βάρεσε φαλιμέντο, η ομάδα αγωνιστικά εκτροχιάστηκε από το δρόμο του πρωταθλητισμού, και δεν υπάρχουν ένοχοι, για τον Αλαφούζο. Εκτός κι αν δεν υπάρχουν ευθύνες σε κανένα. Να μας το πει. Ότι όλα έγιναν κανονικά. Ότι δεν φταίει κανένας.

Αναφέρομαι στον Αλαφούζο διότι μόνον αυτός έχει τη δυνατότητα αλλά και την υποχρέωση να φωτίσει πώς και γιατί ο Παναθηναϊκός από κυρίαρχος, από πρωταγωνιστής του πρωταθλήματος, κατέληξε σε δευτεροτριτοκλασάτη ομάδα.

Για όσους αντέχουν, τη συνεχίζω την κουβέντα.