ΣΤΟΝ ΑΡΗ ΚΟΥΦΑΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΜΠΑΝΕΣ

Εκατό χρόνια Άρης. Τεράστιο πράμα ένας αιώνας. Φοβάμαι ότι είναι αδύνατον να βρεις εν ζωή έστω έναν αρειανό που ήταν κοντά στην ομάδα όταν αυτή ιδρύθηκε.

Και σε ρωτάω για να μπούμε στο ψητό. Ποια είναι η διαφορά αν αφαιρέσεις ένα μηδενικό από την ηλικία του Άρεως; Αν, δηλαδή, αντί για 100 χρόνια νομίσεις ότι το ιστορικό σωματείο γεννήθηκε μόλις πριν δέκα χρόνια. Καμμία διαφορά, σου λέω.

Όταν είσαι 100 χρονών, υποτίθεται ότι κουβαλάς 100 χρονών πείρα. Είσαι αξιοσέβαστος με τις πράξεις σου, δεν συμπεριφέρεσαι  σαν τυχαίος, ένας τυχοδιώκτης, κάποιος που σήμερα είσαι, αύριο δεν θα υπάρχεις.

Ποια 100 χρόνια; Στις ενέργειες των επωνύμων αρειανών δεν βλέπω μια στάση υπεύθυνη, ένα ενδιαφέρον ουσίας για το παρόν και για το μέλλον της ομάδας. Ποιο καμπανάκι; Ούτε τις καμπάνες της Παναγίας των Παρισίων και της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης δεν ακούνε οι διοικήσεις και οι παραδιοικήσεις του Άρεως που εδώ και μήνες κτυπάνε για το κακό που ερχότανε.

Εκατό χρόνια κουφοί, εκατό χρόνια στραβοί, εκατό χρόνια ανίκανοι. Εκατό χρόνια αγάπης αλλά και ασυναισθησίας για τον Άρη.

Διαβάστε ακόμα:

Παίκτες σε μπαλκόνια προεκλογικά