Ο ΣΠΑΣΤΙΚΟΣ ΜΑΡΙΟ ΜΠΑΛΟΤΕΛΙ

Ένας μαύρος με στόμα. Πατάει το κουμπί και η γλώσσα του θερίζει. Και όποιον πάρει ο Χάρος. Σπάνιο να κυκλοφορεί άτομο πρώτης γραμμής στη δημοσιότητα να μην υπολογίζει τι λέει. Στα μαύρα του. Μαύρα είναι, δεν είναι άσπρα. Ό, τι υπάρχει στην κορμάρα του είναι μαύρο. Τι λέγαμε;

Και κωλόπαιδι ο Μάριο Μπαλοτέλι και δεν διστάζει να πυροβολήσει με το εξάσφαιρο. Η γλώσσα του είναι σκέτο εξάσφαιρο. Και η μαγκιά του είναι ότι δεν σημαδεύει κάποιον συγκεκριμένα, αυτό το κάνουν οι κατίνες, και με το παρδόν. Η μαγκιά είναι να τα βάζεις με τον κόσμο, όχι μ' έναν προσωπικά. “Δεν πανηγυρίζω ένα γκολ γιατί αυτή είναι η δουλειά μου. Δεν έχω δει κανέναν ταχυδρόμο να σηκώνει υψηλά τη γροθιά του επειδή παρέδωσε ένα γράμμα». Αν δεν το κατάλαβες να στο πω. Την σπάει στον κόσμο ο αράπης.

Έτσι είναι. Η εξέδρα θέλει τον ποδοσφαιριστή να κάνει σαν τρελλός όταν σκοράρει. Γιατί; Όχι επειδή ο σκόρερ εκδηλώνει την προσωπική χαρά του, χαίρεται την προσωπική του επιτυχία. Δεν τον ενδιαφέρουν τον κόσμο τα προσωπικά των παικτών.

Όταν πανηγυρίζει ο παίκτης στο γήπεδο ο αφελής κόσμος νομίζει ότι το κάνει επειδή βοήθησε την ομάδα. Την ομάδα του οπαδού. Άρα, ο παίκτης πέτυχε κάτι όχι για πάρτη του, αλλά για την ομάδα, δηλαδή για τον κόσμο.

Να, γιατί σου λέω ότι ο σκυλάραπας είναι σπαστικός. Την σπάει στην εξέδρα όταν λέει Γιατί να ενθουσιαστώ, και γιατί να δείξω ότι χαίρομαι, όταν απλά κάνω τη δουλειά μου.

Διαβάστε ακόμα:

Εγώ γουστάρω Σουάρες να δαγκώνει