Η ΑΔΙΚΙΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ΚΑΙ Η ΟΛΛΑΝΔΙΑ

Από το πρώτο λεπτό το έργο για δύο δεν είχε πρωταγωνιστές. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό η Ολλανδία ήταν ο πρωταγωνιστής και η Κόστα Ρίκα ο κομπάρσος. Το ίδιο σενάριο συνεχίστηκε κανονικά και στην παράσταση της παράτασης. Τι σημαίνει αυτό;

Το ποδόσφαιρο, και ίσως αυτός είναι από τους δύο βασικούς λόγους της δημοφιλίας του, δεν επιβραβεύει πάντα τον καλύτερο. Από τη φύση του το ποδόσφαιρο δίνει τύχη και στον κατώτερο.

Το φάγαμε στην μάπα. Ποιο; Αυτό που λέμε. Το καθεστώς της αναξιοκρατίας. Της αδικίας. Δεν κέρδισε αυτός που προσπάθησε να κερδίσει, η Ολλανδία. Δεν έχασε, αυτός που που προσπάθησε να μη χασει, η Κόστα Ρίκα.

Τα πέναλτυ δεν είναι ποδόσφαιρο. Είναι άλλο σπορ. Η διαδικασία με τα κτυπήματα πέναλτυ, όταν τελείωσε το ματς ισόπαλο και μετά την παράταση, είναι σκοποβολή. Κάτι τέτοιο. Το πόδι σκανδάλη του όπλου, σφαίρα η μπάλλα. Καμμία σχέση με ποδόσφαιρο.

Η Κόστα Ρϊκα θα μπορούσε να προκριθεί στα πέναλτυ κι αυτό να ήταν δίκαιο. Επειδή είχε καλύτερο τερματοφύλακα, καλύτερους εκτελεστές. Άλλο αυτό. Τα πέναλτυ είναι ένα βασανιστήριο εκτός ποδοσφαίρου.

Η Ολλανδία προκρίθηκε, τελικά. Όχι γιατί ήταν καλύτερη. Ούτε επειδή είχε την αξιοπρέπεια να μην παίξει το ρόλο του κομπάρσου για 120 λεπτά. Πέρασαν οι Ολλανδοί επειδή απλά υπερίσχυσαν στα πέναλτυ.

Διαβάστε ακόμα:

Παίζουν για την ίδια τη ζωή τους