ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ Ο ΡΑΝΙΕΡΙ, ΟΧΙ ΤΟΥ ΚΑΦΕΝΕΙΟΥ

“Είμαι συνηθισμένος να δουλεύω κάτω από πίεση” είπε ο Κλαούντιο Ρανιέρι. Γιατί, όμως, να το πει αυτό; Δεν υπάρχει άλλος, πιο κατάλληλος να αποσυμπιέσει την ατμόσφαιρα μετά από δύο αποτυχίες της εθνικής ομάδας και εν όψει της απειλής μιας τρίτης. Θαρρώ πως δεν θα έπρεπε καν να αναφέρει τη λέξη “πίεση”.

Πού φθάσαμε, ε; Μέχρι το 2004 η Ελλάδα δεν ήξερε τι σημαίνει πίεση στις διεθνείς διοργανώσεις. Μετά την κατάκτηση του Ευρω δεν μπορεί κανένας να αγνοήσει την “υποχρέωση” για πρόκριση τόσο στο Ευρω όσο και στο μουντιάλ. Όταν, μάλιστα, η Ελλάδα στην προκριματική φάση έχει αντίπαλους μόνο στα μέτρα της.

Είχε προκριθεί το 1980 η εθνική και το 1994 στο μουντιάλ. Μεμονωμένες επιτυχίες. Το σκηνικό άλλαξε μετά το 2004. Αποτυχία γνωρίσαμε μονάχα μία φορά, δεν πήγαμε στο μουντιάλ του 2006, στη Γερμανία.

Αυτός είναι ο στόχος, η πρόκριση. Περισσότερο εύκολος από κάθε άλλη φορά. Οι δύο πρώτες ομάδες από τις έξι προκρίνονται στο Ευρω 2016, και η τρίτη με μπαράζ. Αν βγάλεις από το λογαριασμό τα νησιά Φαρόε οι αντίπαλοι είναι τέσσερις, και οι τέσσερις για τα ρηχά νερά.

Αν χάσει η Ελλάδα από την Βόρεια Ιρλανδία. Αν δεν κερδίσει, δηλαδή αποτύχει πάλι, τι θα λέει ο Ρανιέρι εκτός από την... πίεση; Και επειδή είναι άνθρωπος του ποδοσφαίρου κι όχι του καφενείου οφείλει να γνωρίζει ότι τίποτα δεν θα έχει χαθεί ακόμα και με μια δεύτερη ήττα. Λάθος, λοιπόν, κάθε κουβέντα για πίεση.

Διαβάστε ακόμα:

Αν θέλει παρέα στο κρεββάτι ο διαιτητής...