ΠΟΤΕ ΒΟΥΔΑΣ, ΠΟΤΕ ΚΟΥΔΑΣ

Τον είπανε και του έμεινε “Μεγαλέξανδρος” του ποδοσφαίρου. Ανεπιτυχής χαρακτηρισμός. Μεγάλος ποδοσφαιριστής αλλά Κούδας, όχι Βούδας. Ένα καλό παιδί, ήσυχο, σεμνό, που αν δεν ήταν ποδοσφαιριστής θα ήταν χαμένος στο ανώνυμο πλήθος. Καμία σχέση με τον ανήσυχο, δαιμόνιο, απόλυτα ηγετικό στρατηλάτη πατριώτη Αλέξανδρο.

Ο Γιώργος Κούδας που γεννήθηκε σα σήμερα 23 Νοεμβρίου, το 1946, ήταν ο αρχηγός του ΠΑΟΚ, όμως όχι ο ηγέτης της ομάδας. Ούτε ηγέτης του εαυτού του. Όπως τον πήγαν οι άνεμοι ήταν, δεν οδήγησε ο ίδιος τη μοίρα του.

Κρίνουμε έναν μεγάλο μπαλαδώρο, τον συγκεκριμένο καλό άνθρωπο Γιώργο Κούδα, είδωλο της εποχής του, η παρουσία του οποίου στα γήπεδα μας θυμίζει μια τόσο ξεχασμένη, όμως τόσο πρόσφατη περίοδο της μεταπολεμικής μας Ιστορίας.

Με τη συμπεριφορά του ο ΠΑΟΚ είχε διώξει τον πάμπτωχο Κούδα που του άξιζε να βελτιώσει τη ζωή της οικογένειάς του ακριβώς γιατί ήταν παικταράς. Την ασυνέπεια, λοιπόν, του ΠΑΟΚ την εκμεταλλεύτηκε με τρόπο κοινωνικά προκλητικό, τότε, το 1966, ο Ολυμπιακός και έτσι ξέσπασε ο πόλεμος των “Βόρειων και Νότιων” στη χώρα. Λόγω Κούδα, λόγω της αντιπαλότητας που προκλήθηκε για 20 χρόνια ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε στην Τούμπα.

Ο ΠΑΟΚ με τον αξέχαστο παράγοντα Γιώργο Παντελάκη δεν παραχωρούσε τον Κούδα, ο οποίος είχε υπογράψει στον Ολυμπιακό, χωρίς να έχει δικαίωμα να αγωνίζεται. Μετά από ένα χρόνο, επί δικτατορίας, ο βαρύμαγκας συνταγματάρχης Ασλανίδης με την υπεροψία του πραξικοπηματία ως άλλος Μέγας Αλέξανδρος θέλει με τη μία να λύσει το Γόρδιο Δεσμό. Έφαγε τα μούτρα του.

Ο Παντελάκης δεν δίνει το δελτίο τον Κούδα, ο ίδιος ο παίκτης αρνείται να επιστρέψει στον ΠΑΟΚ παρά την απειλή του Ασλανίδη, ο οποίος στη συνέχεια προτείνει ο παίκτης να παίξει δυο χρόνια στον Ολυμπιακό και μετά να γίνει πάλι παίκτης του ΠΑΟΚ. Γελοιότητες χουντικών. Και γι' αυτό, για το πως θα γίνονται οι μεταγραφές ποδοσφαιριστών, έκαναν την επανάσταση μαϊμού στην Ελλάδα.

Ο σαββατογεννημένος Κούδας ξαναφόρεσε τη φανέλα του αγαπημένου του ΠΑΟΚ το 1968. Ήταν ο αρχηγός της ομάδας όταν σήκωσε δύο κύπελλα Ελλάδος, 1972 και 1974, και ένα πρωτάθλημα, 1976. Ήταν μεγάλος παίκτης του ΠΑΟΚ, όχι ο “μεγαλέξανδρος” του.

Διαβάστε ακομα:

Το άλογο της επανάστασης