ΤΕΛΟΣ ΤΑΞΙΔΙΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΟΥ ANFIELD

Δεν τον θέλω στην ομάδα μου τον ποδοσφαιριστή που δεν αποδέχεται τον αρχηγό. Και τον προπονητή. Άλλος ο ένας, άλλος ο άλλος. Όσο χρήσιμος ο ένας, άλλο τόσο και ο άλλος. Η κουβέντα γίνεται για τον Steven Gerrard. Είναι αρχηγός. Άσχετο αν είναι παικταράς. Άσχετο ακόμα αν μέσα στο γήπεδο λειτουργεί ηγετικά, σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο. Ο αρχηγός, ο γεννημένος αρχηγός είναι αυτός που τον έχουν ανάγκη οι συμπαίκτες του στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, σαν άνθρωποι, σαν επαγγελματίες.

Λέω ότι δεν θέλω στην ομάδα μου τον ποδοσφαιριστή που δεν αισθάνεται την ανάγκη του αρχηγού διότι ένας τέτοιος δεν έχει προσωπικότητα. Ακριβώς. Επικίνδυνος ο ποδοσφαιριστής, ο κάθε εργαζόμενος, σε ταβέρνα, σε εργοστάσιο, στο κατάστημα, οπουδήποτε, που δεν ποντάρει στη δυναμική του συνόλου, της ομάδας.

Το άτομο δίνει στην ομάδα και η ομάδα στη μονάδα. Για να αποδώσει το έργο χρειάζεται ο αρχηγός. Που δεν φθάνει να 'ναι έντιμος, ικανός, ομαδικός. Δεν κάνει για αρχηγός αν δεν εμπνέεει. Δεν καθοδηγεί. Δεν ενώνει.

Ο αρχηγός δεν έχει Εγώ. Η αποστολή του είναι να υπηρετεί. Επειδή τα άτομα, αυτή είναι η φύση του ανθρώπου, έχουν αδυναμία να διοικήσουν, να κυβερνήσουν.

Ο αρχηγός του καραβανιού που διασχίζει την έρημο έχει εξουσία ζωής και θανάτου σ' αυτούς που καθοδηγεί και στα ζώα της ομάδας. Δεν γίνεται διαφορετικά. Χωρίς αρχηγό, που εκπροσωπεί τον Μωάμεθ κάτω από τον ουρανό δεν ξεκινάει το ταξίδι. Και ο όρκος στο όνομα του Προφήτη είναι η απόλυτη αφοσίωση στον αρχηγό, διότι κάθε ανυπακοή σημαίνει θάνατος.

Ο Στήβεν Τζέραρντ δεν είναι απλά ο τύπος του αρχηγού. Ήταν ο αρχηγός στην Λίβερπουλ. Θα 'θελα να βρισκόμουν στο Άνφηλντ όταν ο κόσμος είπε το «αντίο». Ο captain. Ο αρχηγός. Και μόνο που ονειροφαντασιακά ήμουνα παρών, ανατρίχιασα ολόκληρος.

Διαβάστε ακόμα:

Τι φταίει για τα χάλια της ΑΕΚ