ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΑΚΤΙΚΗ Ο ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ

Ξεκινώ από μια κουβέντα. Ότι ο Ολυμπιακός δεν ήταν αυτός που έπρεπε στα δύσκολα. Για μια φορά ακόμα. Μιλάμε κατόπιν εορτής; Κατόπιν αποκλεισμού. Ναι, κατόπιν. Επειδή πριν δεν το είχες δει. Και επειδή δεν είσαι σαν εκείνους που δεν θέλουν να δουν και το μετά.

Βεβαίως ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να κερδίζει στο ημίχρονο με 3-0, και χωρίς ο κοράκι να έχει δώσει το ανύπαρκτο πέναλτυ. Ίσως το σκορ να ήταν 3-1, έστω 1-0. Όπως και να έχανε ο Ολυμπιακός 1-0. Όλα παίζουν. Όλα μπορούν να συμβούν στο πρώτο ημίχρονο έτσι όπως αυτό εξελίχθηκε με πολλές φάσεις και χαμένες ευκαιρίες.

Στεκόμαστε στα χάλια, στα ανεπανάληπτα χάλια του Ολυμπιακού όταν το παιχνίδι πήγε στην παράτα. Μια ομάδα που δεν φορούσε τη φανέλλα της. Λες και οι παίκτες της μόλις χθες βρεθήκανε μαζύ. Απροετοίμαστοι να διαχειριστούν έναν αγώνα που τον κέρδιζαν 1-0 και από τους ίδιους εξαρτιόταν η πρόκριση.

Στην πιο κρίσιμη φάση της ρεβανς ο Ολυμπιακός απλά δεν ήταν ομάδα. Ένα ενιαίο σύνολο. Έβλεπες ένα σπάραγμα. Ένα διαλυμένο πράμα. Ανίκανο να δράσει. Και να αντιδράσει όταν ο αντίπαλος διαπίστωσε ότι απέναντί του είχε ένα φάντασμα. Ένα πτώμα.

Θαρρώ ότι ο Ολυμπιακός πληρώνει τις συνέπειες μια ανορθόδοξης τακτικής που κατά σύστημα εφαρμόζει στις μεταγραφές με τον μεγαλομέτοχο Μαρινακη. Το έλα εσύ, φύγε εσύ. Διαρκής ανανέωση του ρόστερ. Σήμερα παίζουμε με αυτούς, αύριο με άλλους. Δεν τρέχει τίποτα.

Δεν πάει έτσι. Καλοί οι ποδοσφαιριστές που έρχονται για να φύγουν μετά από λίγους μήνες, οι καλύτεροι στην Ελλάδα, αλλά αυτό δεν φτάνει. Πριν γνωριστούν μεταξύ τους, πριν δέσουν, πριν αρχίσει να λειτουργεί η χημεία και με την εξέδρα, έχουν εγκαταλείψει την ομάδα και στην θέση έχουν έρθει άλλοι. Τα τελευταία 4 χρόνια, κακά τα ψέματα ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη έχει μετατραπεί σε κέντρο «προσφύγων».

Διαβάστε ακόμα:

Ο Ιβάν μιλάει και αμερικάνικα