ΠΟΙΟ ΛΙΜΑΝΙ, ΤΟΥ ΚΟΛΩΝΑΚΙΟΥ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Η μαγκιά του Πειραιά να ‘ούμε ο Ολυμπιακός. Ομάδα λιμανιού, άρα της εργατιάς, του μόχθου, της φτώχιεας και του λαϊκού τσαμπουκά. Αυτά βλέπει στη φανέλα του θρύλου ο γάβρος. Και οι παίκτες να στέλνουν στην εξέδρα μια άλλη θερμοκρασία αγωνιστικότητας και ρομαντισμού.

Στο ματσάκι της συμφοράς που με το ζόρι το βλέπουνε ντέρμπυ, ο Ολυμπιακός απέναντι στην σκληροτράχηλη ΑΕΚ ήταν υπόδειγμα ομάδας κουραμπιέδων. Του Κολωνακίου να ‘ούμε. Καλομαθημένα τέκνα που κουνιούνται όσο πατάει η γάτα στο πεζοδρόμιο με τα λεφτά του μπαμπά.

Ένας θλιβερός Ολυμπιακός. Για λύπηση. Δεν μπορούσε; Όχι, ακριβώς! Δεν ήθελαν οι πρωτοσέλιδοι φιρμάτοι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού να τρέξουν, να παλαίψουν. Να κυνηγήσουν τη νίκη. Τίποτα. Στα παπάρια τους το αποτέλεσμα.

Σκέτοι δημόσιοι υπάλληλοι οι πολυφωτογραφημένοι παίκτες του Ολυμπιακού. Δεν είχαν λόγο φαίνεται να βάλουν πόδι, χέρι, σώμα, κεφάλι. Να ανταγωνιστούν. Να διεκδικήσουν. Τίποτα. Ομάδα υπο διάλυση. Το καταφέρανε επι Μπέντο. Άφεριμ.