ΕΙΚΟΣΙΜΙΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΜΕΙΝΑΝ...

 
Εγώ έχω μείνει ακόμα στο Μπερναμπέου. Στη ματσάρα Ρεάλ- Μάντσεστερ Σίτυ. Την αναθυμαμαι και δεν την χορταίνω στη φαντασία μου. Μου συμβαίνει έτσι άμα δω κάτι ξεχωριστό, στο θέατρο και στο σινεμά. Δεν το πετάω κατ' ευθείαν από τη σκέψη.
 
Έχω ήδη ''ταξιδεύσει'' στο Παρίσι, στο γήπεδο των πριγκήπων. Δεν πρόκειται να πάω, θα δω τον τελικό από την τηλεόραση. Μου αρκεί. Είχα παρακολουθήσει στο ίδιο γήπεδο, τον τελικό του 2006, πάλι αγλοϊσπανικό. Άρσεναλ- Μπαρτσελώνα. Το σήκωσε η καταλάνικη ομάδα.
 
Δεν μ' ενδιαφέρει καθόλου, κι όταν λέμε καθόλου εννοούμε εντελώς καθόλου, ποιοι ποδοσφαιριστές θα παίξουν, ποιοι θα λείψουν από την Λίβερπουλ και την Ρεαλ. Τι λένε πριν τον αγώνα, παίκτες και προπονητές. Ένα μόνο μ' ενδιαφέρει εμένα τον σοβαρό ποδοσφαιρόφιλο. Το ματς. Το παιχνίδι. Όλα τα άλλα είναι περιττά. Να λέμε για να λέμε. Σε δουλειά να βρισκόμαστε.
 
Στις 28, λοιπόν του μήνα, σε 22 νύχτες, στις 19 η ώρα, μας περιμένει η γκραν παράσταση.
Διαβαστε ακομα:

ΠΟΙΑ ΡΕΑΛ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΣΙΤΥ, ΑΛΛΟΣ ΠΕΤΥΧΕ ΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ