ΣΤΙΣ ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ ΤΟ... ΝΥΦΟΠΑΖΑΡΟ

 
Το παραδέχομαι. Ο Μίμης ήταν ο γκομενιάρης της παρέας. Μαγκιά του. Δεν είναι κομπλεξικός, του έβγαζα το καπέλο. Δεν ήταν πιο ωραίος ο Μίμης, όμως έλα που είχε ρίξει τις περισσότερες. Όλοι οι άλλοι, μέσα κι εγώ, δεν είχαμε σκοράρει ούτε τις μισές γυναίκες απ' όσες ο Μίμαρος.

Από που και ως που, ρε, είναι μαγκιά η μεταγραφή ποδοσφαιριστή σε ομάδα, ποτέ δεν το κατάλαβα. Δεν τον έριξε τον παικταρά η ομαδάρα μου. Τον πλήρωσε κανονικά. Κι αυτός διάλεξε τη δική μου ομαδάρα διότι έτσι εκτίμησε σύμφωνα με το δικό του συμφέρον, όχι το δικό μου.

Περήφανος δικαιούταν να αισθάνεται ο Μίμαρος, ο γκομενιάρης, που χωρίς να πληρώνει, ξάπλωνε με τη μία μετά την άλλη. Με ποια λογική ο οπαδός να νοιώθει τρισευτυχισμένος, να παίρνει τα επάνω του, διότι η εταιρεία της ομάδας του με κοντράτο προχώρησε σε συμφωνία με καριερίστα ποδοσφαιριστή;

Πέρα απ’ αυτό. Αν ο οπαδός είχε ιδέα από μπάλα, αν δεν είχε σκέψη χόρτου, θα ψαχνότανε με τις... πολλές μεταγραφές που κάνουν οι ομαδάρες. Μ’ αυτόν τον πρωτοσέλιδο σεληνιασμό «Έρχεται ο παικταράς Πέογλου». «Παίρνουμε και τον Αρχιδόπουλο». «Πολύ κοντά στον Ψωλίδη».

Τι είναι αυτά, ρε; Δεν είναι Προβληματικό η ομάδα να έχει ανάγκη σε μια μεταγραφική περίοδο 7 και 8 και δέκα παίκτες. Αυτοακυρώνεται η ομάδα όταν διώχνει 6 έως 9 παίκτες και φέρνει στη θέση τους άλλους τόσους. Ποδοσφαιριστές παίρνει παίκτες η ΠΑΕ, δεν ρίχνει γκόμενες, για να τις λανσάρει, να κάνει επίδειξη ερωτοκατακτητή.

Για την γκόμενα, ναι, θα πεις «Την πήρα». Για τον παίκτη, που δεν είναι γκόμενα, ούτε μέλλουσα σύζυγος, η ΠΑΕ δεν είναι μάγκας, είναι προικοθήρας- αν. βέβαια, ο παίκτης αξίζει.

Η ομάδα κάνει ένα κάρο μεταγραφές. Ενδεκαδάτους. Ώπα, ρε! Τόσα πολλά κενά είχε η ομάδα; Με τόσες ελλείψεις έβγαλε τη χρονιά και γι’ αυτό το ‘ριξε στο νυφοπάζαρο. Κι αυτόν, κι εκείνον, και τον άλλον... Φέρτε πράμα, να 'χουνε τα πρωτοσέλιδα.

Διαβαστε ακομα:

ΝΑ, ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΝΑ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ