Η ΞΕΦΤΥΛΑ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΤΟΥ ΠΑΙΚΤΗ

Δεν αξίζει να μιλάμε για αλήθεια αν βγάζει ο καθένας έξω την ουρά του. Τι κόλπο είναι αυτό! Ότι πάντα οι άλλοι φταίνε. Ο πρόεδρος, ο προπονητής, οι παίκτες, οι δημοσιογράφοι, οι αντίπαλοι με τις λαδιές τους.

Όχι, κύριε. Δεν βγαίνει στον αφρό η αλήθεια όταν εσύ δηλώνεις ανύπαρκτος. Αμέτοχος στο φόνο. Άσχετος στη ξεφτύλα. Μία τέτοια στάση, και με το συμπάθιο, είναι καραμπινάτος καραγκιοζισμός. Όπως στο λέω. Είσαι νούμερο και δεν το ξέρεις. Είναι γραφικότητα να τα βάζεις μ’ όλους κι όχι με την εξέδρα. Τη πιο μεγάλη δύναμη. Τι πιο μεγάλη αρνητική δύναμη.

Πάρε για μπρέκφαστ μία πρώτη αλήθεια που δεν την λένε, ειδικά όσοι δεν την ξέρουν να την πουν. Ναι, δεν την ξέρουν, όχι ότι δεν τολμούν. Ο λαός, ο 12ος παίκτης έχει πράγματι δύναμη, όμως μόνο για να διώχνει μακριά την αλήθεια στο όνομα του καλού. Την αλήθεια για οτιδήποτε θετικό, για δημιουργία. Αυτή είναι η δύναμη του λαού, να στέκεται συνήθως αρνητικός. Φτιάχνεται στα όρια του οργασμού ο όχλος να χειροκροτεί, να ευλογεί το λάθος, το στραβό. Αυτή είναι η φτιάξη της μάζας. Να αποθεώνει το φτηνό. Να γυρίζει την πλάτη στο αληθινό, στο σωστό. Γιατί;

Επειδή, κύριε μαλάκα, όταν έρχεται η αλήθεια, όταν μπαίνει στο παιχνίδι το ωραίο, το τίμιο, το καθαρό, κι αυτά χρειάζονται το χρόνο του, την οργάνωση του, τότε ο πολτός της εξέδρας βρίσκεται εκτός παιχνιδιού. Καθίσταται παρατηρητής, όχι ενεργός, ούτε καν διαμαρτυρόμενος, παραπονούμενος.