ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΘΕΛΟΥΝ... ΦΟΥΚΑΡΑΔΕΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ!

Τα γράφω τηλεγραφικά. Με δυο πάσες, το πολύ τρεις φθάνεις στην αντίπαλη περιοχή και από θέση βολής σκοράρεις. Λέω ό,τι έχω να πω χωρίς σαλιαρίσματα. Αυτό είναι. Μπαμ και κάτω.

Δύσκολα ο φτωχός να κάνει λεφτά. Αυτό είναι το ένα. Το άλλο, ότι εύκολα ο πλούσιος να γίνει πλουσιώτερος. Χρειάζεται ανάλυση; Η ζωή είναι έτσι στημένη που μια στις εκατό ο άφραγκος να δει φως, δηλαδή να αλλάξει επίπεδο ζωής. Απεναντίας, πάλι γιατί έτσι το θέλει η ζωή, τα λεφτά γεννάνε λεφτά. Με μια άλλη κουβέντα τα λεφτά κτυπάνε την πόρτα του έχοντος και δεν περνάνε ούτε απ' έξω από το σπίτι του μη έχοντος..

Ο μεγαλοεπιχειρηματίας, ο μεγαλοβιομήχανος, ο μεγάλος σ’ ένα χώρο δεν χρειάζεται να ψαχτεί αν θέλει να απλωθεί πέρα από τις δικές σου μπίζνες. Όπως στο ρεστωράν ο σερβιτόρος τού προτείνει τη λίστα με τα πιάτα, έτσι οι γάτοι της πιάτσας του παρουσιάζουν ποια πρότζεκτ παίζουν στην αγορά.

Έχει λεφτά, διαθέτει ένα κονδύλι κι αν είναι ικανός μπίζνεσμαν θα πετύχει και σε χώρο έξω απ’ αυτόν χρόνια θριαμβεύει. Λαμβάνοντας υπ' όψιν, μάλλον σεβόμενος τους ανταγωνιστές στο άλλο πρότζεκτ. Μπίζνες κανένας λογικός δεν κάνει με πρώτο στόχο να ανοίξει μέτωπα. Μη ξεφεύγουμε.
Γράφω με αφορμή πρόσφατη έρευνα σύμφωνα με την όποια τα προσεχή δέκα χρόνια θα αυξηθεί και 85% ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων σ’ όλον τον πλανήτη. Εκατομμυριούχος είναι αυτός που έχει στην άκρη περισσότερο από 30 εκ. ευρώ. Δισεκατομμυριούχος λογίζεται κάποιος και με μονάχα …ένα δις.

Άσε τι λέγεται. Δεν υπήρξε θρησκεία, ούτε ιδεολογία, κανένα πολιτικό σύστημα, ακόμα και το πιο αντιδραστικό καθεστώς, που επιθυμούσε να γίνονται πιο πλούσιοι οι πλούσιοι. Η καταραμένη ζωή, στο λέω με μεγάλα γράμματα, είναι αυτή και στην πιο λαϊκή, και στην πιο δημοκρατική κοινωνία, παρά την βούληση της, που ευνοεί την αρχέγονη δυναμική: Οι πλούσιοι να γίνονται πιο πλούσιοι, οι φτωχοί πιο φτωχοί.

Κανένα κράτος, κανένας εκλεγμένος πρωθυπουργός, κανένας δικτάτορας δεν γουστάρει τον πανίσχυρο οικονομικά παράγοντα. Γιατί; Για τον ίδιον λόγο που δεν θέλει και τους απλούς πολίτες οικονομικά ανεξάρτητους. Ο εξουσιαστής, ακόμα και ο θεωρούμενος περισσότερο φιλολαϊκός, αισθάνεται ανασφαλής αν η κυρίαρχη τάξη, η μεσαία, επιβιώνει χωρίς να έχει ανάγκη την λαϊκιά κυβέρνηση.

Αν δεν σου λείπει τίποτα, μ' αυτά τα λίγα τα περνάς καλά, τον γράφεις κανονικά τον πρωθυπουργό που θέλει να σε... σώσει. Που όταν είναι αντιπολίτευση σε παραμυθιάζει ότι... δικαιούσαι περισσότερα. Κι όταν γίνει κυβέρνηση σου παίρνει περισσότερα από φόρους κι ακρίβεια.
Όλο το παιχνίδι της πολιτικής παίζεται σε ποιο βαθμό και σε ποιο ποσοστό ο κόσμος τη βγάζει και δεν εξαρτάται από επιδόματα, κοινωνικά βοηθήματα κι άλλα τέτοια πούστικα που χαρίζει ο απατεώνας εξουσιαστής, ο οποίος είναι ανίκανος να παράγει χρήμα, όπως κάνει ο επιχειρηματίας.

Διαβάστε ακόμα:

ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΜΠΛΕΚΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ