Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΥ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗ

Αττική 2011. Είναι η εποχή που αποτελούν πια επιδημία οι μπούκες ένοπλων κακοποιών σε σπίτια. Περισσότερο υποφέρουν οι κάτοικοι σε ερημικές περιοχές, σε οικισμούς απόμακρους από αστικά κέντρα. Η 32χρονη Λένα πριν από έξι χρόνια εγκαταστάθηκε στην νεόκτιστη ιδιόκτητη μονοκατοικία της σε οικόπεδο πέντε στρεμμάτων. Εδώ και δύο χρόνια είναι μόνη, αυτή και τα δύο παιδιά της, 11χρονη κόρη, 9χρονος γιος. Ο σύζυγός της, πιλότος της ολυμπιακής, πέθανε στα 38 του από καρκίνο, αφού ταλαιπωρήθηκε ενάμισυ χρόνο με τις χημειοθεραπείες.

Γυναίκα συντηρητική η Λένα, κλειστός χαρακτήρας, αφοσιωμένη στα παιδιά της. Τον περισσότερο χρόνο της ημέρας τον ξοδεύει πηγαινοερχόμενη με το μικρών κυβικών Ι.Χ. της παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα αγγλικής γλώσσας.

Δεκέμβριος μήνας. Είχε κιόλας νυχτώσει. Με το τηλεχειριστήριο άνοιξε τη γκαραζόπορτα. Δεν ακούει τίποτα, ευχάριστο αυτό, τα παιδιά θα μελετούν. Έξι πρόσωπα στο δωμάτιο της Στελίτσας, της κόρης. Τρεις ξένοι, οι δύο με όπλα στο χέρι, ο ένας, σίγουρα ο αρχηγός της συμμορίας, έχει στραμμένη την πλάτη, το πρόσωπο κολλημένο στο παράθυρο.

Νεκρική σιωπή. Ο άοπλος από τους τρεις ψιθύρισε στο αγοράκι με καλοσύνη, καθησυχαστικά: “Όπως σου είπα, μη φοβάσαι...”. Ξαφνικά, ο άλλος από το παράθυρο έκανε δύο βήματα και την πλησίασε απειλητικά, πάντα στο χέρι κρατώντας το όπλο. Την κύτταξε διευρενητικά από την κορυφή μέχρι τα παπούτσια της και με την κάννη την έσπρωξε έξω από το δωμάτιο. Έκλεισε την πόρτα πίσω του. Με σιγουριά προχώρησε λες και γνώριζε προς τα που κατευθύνεται.

Εκείνη τη στιγμή σοκαρισμένη ακόμα η γυναίκα δεν σκέφθηκε ότι αυτός, πριν την άφιξή της, πιθανότατα είχε επιθεωρήσει το σπίτι. Και είχε πληροφορηθεί προηγουμένως από τα παιδιά της ότι η μητέρα τους όπου να 'ναι έρχεται.

Σκοτάδι στο υπνοδωμάτιό της. “Τι έχεις να μου δώσεις; Για να μη σου κάνω πρώτα κακό. Σε ρωτάω με το μαλακό...”.

Αδύνατος, μάλλον υψηλός, κοκκαλιάρης, βλέμμα παγωμένο, κινήσεις απότομες, βίαιες, αποφασιστικές.

-Ό,τι έχω, από λεφτά, είναι στη τσάντα μου. Ορίστε!

Η φεγγαράδα βοηθούσε να τον παρατηρήσει. Τον φοβόταν. Δεν ήθελε να σταυρωθούν οι ματιές τους. Έβγαλε τρέμοντας αυτό που φορούσε στο λαιμό κι ένα χρυσό λεπτό βραχιόλι, μαζί με το ρολόι της και τα παρέδωσε.

Δεν έμεινε ικανοποιημένος αυτός. Ακούμπησε το όπλο στον ώμο της, σχεδόν την κτύπησε, της ζήτησε, χωρίς να ανοίξει στο στόμα του, να του γυρίσει την πλάτη της. Ακούει τον ήχο του όπλου όταν το τοποθέτησε σ' ένα μικρό τραπεζάκι. Της έδωσε μια σπρωξιά, την έριξε στο κρεβάτι. Κόλλησε από πίσω της. Ένας άντρας της έκανε σεξ, αδιάφορα αν γι αυτόν εκείνη ήταν ένα ωμό κρέας.

Κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί η Λένα σκεπτόταν τον ληστή, δεν θα ήταν περισσότερο από 26-27 χρονών. Είχε να την πλησιάσει άνδρας εδώ και τρία χρόνια, από τότε που έχασε τον σύζυγο της. Είναι, αλήθεια, αυτός ο λόγος που φαντασιωνόταν, που ποθούσε να την ξαναεπισκεφθεί αυτός ο σεξουαλικός της τρομοκράτης;

Περισσότερο και από την επίσκεψη του νεαρού ληστή, τρόμαξε με την αποκάλυψη ότι αισθανόταν γοητευμένη από έναν άγνωστο, έναν ξένο, έναν εγκληματία. Θα έπρεπε να τον μισεί, να τον συχαίνεται κι αυτή τον νοσταλγούσε. Αλήθεια, τι είναι αυτό που της συμβαίνει;

Πέρασε ενάμισυ χρόνος, καλοκαίρι 2013. Τον είδε στην ουρά, στο γκισέ της τράπεζας. Τον αναγνώρισε αμέσως. Μακρύ μαλλί, περιποιημένες κοντοκουρεμένες σπαθάτες φαβορίτες, ύφος λόρδου. Η χαρακιά στον λαιμό του δεν παρέπεμπε σε κακοποιό. “Σε γνώρισα...” του λέει η Λένα. Πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα...

- Λάθος κάνεις, κυρά μου. Εμένα δεν με ξέρει κανείς.

“Δεν ξεχνιέσαι απ' αυτόν που μπήκες δίχως πρόσκληση στο σπίτι του...” επιμένει εκείνη προσπαθώντας να κάνει φιλική τη φωνή της.

- Θέλεις κάτι;

“Να μιλήσουμε οι δυο μας...”.

Χωρίς να την κυττάξει βγήκε από την τράπεζα, σίγουρος ότι τον ακολουθούσε.

- Σ' ακούω, είμαι όλος αυτιά.

Διαβάστε ακόμα:

Το αιδοίο δεν είναι μόνο τρύπα