ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ ΖΩΗΣ

Πιάσαμε Σεπτέμβριο. Παραμύθι. Μην πω, πρωί πρωί βραδιάτικα που λέει ο καραγκιοζοπαίκτης Ευγένιος Σπάθαρης, τι έπιασες πάλι με τα χέρια σου.

Ρε, ήρθε ο Σεπτέμβριος. Περνάνε οι ημέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Όχι, ρε. Τίποτα δεν περνάει. Τίποτα δεν έρχεται, τίποτα δεν φεύγει, η ιδέα σου είναι. Δεν είναι κινούμενη άμμος ο χρόνος. Δεν υπάρχει χρόνος. Εσύ μόνον υπάρχεις. Και επειδή στην πραγματικότητα αρνείσαι την ουσιαστική σου ύπαρξη, γι’ αυτό έχεις ανακαλύψει το χρόνο και κάνεις τη μαλακία να τον …μετράς. Να τον κάνεις φέτες, σε ώρες, ημέρες, μήνες, αιώνες.

Δεν έρχεται, λοιπόν, ούτε φεύγει κανένας Σεπτέμβριος. Άλλο ότι εσύ μεγαλώνεις, παλιώνεις, χάνεις από την ύπαρξή σου ένα ακόμα δευτερόλεπτο, μια ακόμα ώρα… Πήρες χαμπάρι;

Μόνον όταν φιλοσοφικά καταφέρεις να καταργήσεις κάθε έννοια, κάθε υποψία χρόνου, θα ζεις στην αθανασία, δηλαδή να χαίρεσαι την κάθε στιγμή. Χωρίς να την προσμετράς, να την υπολογίζεις.
Άνθρωπος. Το μοναδικό πλάσμα που αναπνέει στη γη γνωρίζοντας πως κάποια στιγμή θα πεθάνει. Γι' αυτό κυκλοφορεί με το ρολόι, με τη σκέψη κολλημένη στο χρόνο. Γι' αυτό έχει κτίσει θρησκείες. Γι' αυτό κάνει κηδείες και μνημόσυνα, όχι βέβαια για τους πεθαμένους, αλλά να περνάει το μήνυμα στους αυριανούς πεθαμένους πως δεν θα... ξεχαστούν, πως θα τους θυμούνται οι ζωντανοί, πως στο έργο παίζει η αιωνία ζωή.
Καλό μήνα.

Διαβάστε ακόμα:

Το 'χει το όνομα Θεοδώρα