ΚΟΥΦΟΣ ΣΤΑ ΚΟΥΦΟΝΗΣΙΑ ΜΕ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ ΣΟΥΠΕΡ ΛΙΓΔΑ

Γράφει ο Στήβεν Αβραμίδης

Πολλά χρόνια, μου πήρε, ρε παιδί μου, να ξαναπάω διακοπές τον Ιούλιο. Διακοπές…Τρόπος του λέγειν. Ένα μακρύτερο σαββατοκύριακο ήταν, με έναρξη την Παρασκευή και τελείωμα την Δευτέρα. Σε τόπο προορισμού, πάντα άγνωστο για μένα. Διακοπές είπαμε, δεν είπαμε επανάληψη. Άρα, αυτή η εξαίρεση μετά από τριάντα χρόνια δουλειάς, έφερε τα Κουφονήσια, με μια μονοήμερη εκδρομή στην Σχοινούσα. Άμα έχεις τελειώσει με ό,τι έχει να σου προσφέρει το νησί, γιατί να μην δεις και κάτι άλλο;

Και δεν είναι μόνο ότι θες να δεις και κάτι άλλο. Όχι. Τι να δεις εξ άλλου στο ίδιο σύμπλεγμα νησιών, μισή ώρα παραπάνω; Πρακτικά την θέση σου υπερασπίζεσαι σαν άνθρωπος της παραγωγής, που μόνιμα είναι ανικανοποίητος με την στασιμότητα. Οπότε μόνιμα ελπίζεις ότι θα βρεις κάτι διαφορετικό. Κάτι πιο ωραίο ή έστω πιο πικάντικο. Ποτέ δεν μαθαίνουμε τελικά από τα λάθη μας. Απλά μεγαλώνοντας, τα ίδια λάθη κάνουμε – με την πουτάνα την εμπειρία – αλλά με μεγαλύτερη κομψότητα.

Όπως και να το κάνεις, ένας δραστήριος άνθρωπος, τι να τις κάνει τις πολυήμερες διακοπές; Αυτές, μαζί φυσικά και με τα Κουφονήσια, είναι για τους ερωτευμένους ή τους τεμπέληδες. Εξαιρώ φυσικά τους φοιτητές, που είναι και τα δύο μαζί, όπως προστάζει η φύση. Ο άνθρωπος στην ηλικία μου, ξεφορτώνει πανεύκολα μέσα σε δυό ώρες πραγματικής ηδονής, και δεν του χρειάζονται ούτε τα φεγγάρια, ούτε τα αιγιοπελαγίτικα μπαρμπούνια της Σενεγάλης, ούτε και τα οφθαλμόλουτρα των γκομενών στις παραλίες με τα τιρκουάζ νερά.
 
Ο άνθρωπος στην ηλικία μου, όταν πηγαίνει στους εξωτικούς προορισμούς του Αιγαίου, απλά χάνει τις ανέσεις του στο σπίτι του, κι απλά χρειάζεται κι άλλες διακοπές μέσα στην Αθήνα, που είναι βασιλιάς στον μικρόκοσμο του κι όχι έρμαιο κάποιου καταργημένου Αίολου, που πλέον έχει απομείνει στους υποχρεωτικούς τουρίστες της ψαροκώσταινας. Εδικά, μάλιστα, όταν στην ανοργάνωτη παραλία του ανοργάνωτου ελληνικού νησιού, που sic βαφτίζεται ναυαρχίδα της ανάπτυξης, χρησιμοποιεί κάποια πλαστικά του Jumbo.

Ξέρω πού πάει το μυαλό σας. Ότι γκρινιάζω, κι ότι δεν πέρασα καλά. Λάθος, αγαπητοί κι αγαπητές. Πέρασα καλά, για άλλη μια φορά. Η παρέα ήταν τέλεια και κανείς τόπος δεν μπορεί να με φρενάρει. Εγώ ορίζω την μοίρα μου, κι εγώ ορίζω το πώς θα περάσω. Δεν είμαι έρμαιο των αερικών, ούτε και των συνθηκών που θα συναντήσω. Απλά γράφω όλα τα προηγούμενα, για να γίνει κατανοητό, ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία, αλλά κι αν γίνει κάτι, εύκολα μπορείς να το αλλάξεις. Και να κάνεις το κουφονήσι παράδεισο δικό σου, κι όχι να σε πείσει κάποιος πως έτσι είναι η Εδέμ και δεν πρέπει να παρέμβεις.

Αυτό, δηλαδή, που προσπάθησε να κάνει ο Ερντογάν ή αυτό που έγινε στην σούπερ λίγδα. Που και τα δύο είναι αποτυχημένα πραξικοπήματα. Και που και τα δύο, θα έχουν κάποια τελική μορφή, ες αύριον. Τσαλακώματα από την μιά με αντίκτυπο για την Ελλάδα εν όψει κουρδικού, αλλά ωραία αντιμετώπιση από την άλλη της στάσης του Αλαφούζου, που όλο και πιο κοντά είναι με κάποιαν Μαριάννα.

Κουφά όλα αυτήν την περίοδο. Εγώ στα Κουφονήσια, κούφιο πραξικόπημα και κουφός νέος πρόεδρος. Ο ένας να χρησιμοποιεί τα μέσα που κατεδίωκε, κι ο άλλος, ο γνήσιος Καισαριανώτης με την ωραία αδερφή τότε στα δεκαέξι μου, από ιδρυτής του club της Original Ρόδου, αντιπρόεδρος της αλογοτροφής, άνθρωπος του Γιάννη Βαρδινογιάννη, θεωρητικώς αυτομολήσας, αλλά πρακτικώς, δικηγόρος ειδικών αποστολών, και φυσικά πλήρως χαρτογραφημένος σαν πεποιθήσεις. Σαν τον Τσίπρα της πρώτης φοράς αριστεράς. Δεξιότατος βέβαια παλιά.

Ο Γιώργος λοιπόν, που μετά την αλογοτροφή και την πίκρα της αποπομπής του, ασχολήθηκε με κάποια ομάδα της Καισαριανής, εδέχθη την προεδρία της λίγδας, μπας και βγει ολίγον κι από την αφάνεια. Ένα χρόνο μεγαλύτερος μου, απόφοιτος του Κολλεγίου, ορθότατη επιλογή της συμμαχίας, δηλαδή Μελισσανίδη, κι επαναφορά στα πάτρια. Πάτρια βέβαια, τα οποία δεν υπάρχουν. Η ΑΕΚ έχει συνειδητή επιλογή να καταργήσει τον συνεταιρισμό και να αναλάβει την διοργάνωση του πρωταθλήματος η ΕΠΟ, την οποίαν θα ελέγχει. Ο Στράτος είναι ο ιδανικός αναλώσιμος.

Μας ενδιαφέρει; Όσο ενδιαφέρει κάποιον το πού ήμουνα, το τι θα γίνουν οι μισοί στρατιωτικοί που συνέλαβε ο Ερντογάν – το οποίο δεν το εκμεταλλευόμαστε τώρα αφού κάποιο άλλο χέρι μάλλον  κάνει κουμάντο – κι όσο νοιάζει κάποιον, το γιατί στην παγκόσμια πολιτική έχουν επικρατήσει οι φελλοί. Το βλέπουν όλοι, το παραδέχονται όλοι, αλλά κανέναν δεν απασχολεί το γιατί. Όλοι συμφωνούν ότι ένας λαός, βαθύτατα δημοκρατικός όπως ο Τούρκος, μπορεί να σταματήσει ένα στρατιωτικό πραξικόπημα. Ε, και στην λίγδα, την βαθύτατη δημοκρατική, είχαμε την επικράτηση Στράτου. Όπως είχαμε και την μετάβαση μου στα Κουφονήσια.
Δηλαδή το Άνω Κουφονήσι. Το Κάτω είναι απλά ακατοίκητο, η Κέρος έχει μόνο κατσίκια – οπότε αφού οι κάτοικοι φάγανε τα αρχαία σήμερα τρώνε τα ζωντανά – κι όλα τα άλλα είναι κουφονήσια, αλλά έχουν άλλα ονόματα. Για να διακρίνει η μάνα τους μωρέ και να πηγαίνεις στράτα στρατούλα, στον πραγματικό προορισμό.

 Άντε πάμε στα Κουφονήσια, γενικώς κι αορίστως; Δεν γίνεται. Όλα έχουν τον γενικό τίτλο, αλλά ένα κρατάει την εξουσία και το όνομα. Ειδικά, μαλιστα, όταν δείχνει την προτίμηση του στην εταιρεία των ελέγχων και των προτάσεων για την ανταγωνιστικότητα του μέλλοντος πρωταθλήματος, κι ειδικά όταν στον διάδρομο ακούστηκε και το παροιμιώδες, όπως παλιά : never fear, George is here. Κάνουμε πλακίτσα; Όχι βέβαια. Κάποιος ξέρει πολύ καλά τι κάνει.

Υγ. Σεντ Ετιέν κι Αλμέιδα, θα φανούν μέσα στο γήπεδο. Τα έμαθα σήμερα, αφού τέσσερις μέρες, δεν μπήκα σε υπολογιστή. Είπαμε, διακοπές. Τα πάντα είναι θέμα δουλειάς, συγκυρίας αλλά και τύχης. Εννοώ σε αυτά τα θέματα. Τα άλλα, είναι θέμα προγραμματισμού και Κουφονησίων, που οφείλετε να κάνετε κάποια επίσκεψη. Εφόσον βέβαια δεν σας ενοχλεί ο μόνιμος βοριάς, τον οποίον δεν τον συνάντησα, και γι’ αυτό κρατήσανε το όνομα μου, αφού έπεσα σε πλήρη άπνοια εκεί. Που μου διεκόπη με Πουνέντη όταν ξεμύτισα καθ’ οδόν για την Δονούσα.