ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΑ ΧΡΕΗ

Χτες πήρα ταξί για την πλατεία Συντάγματος. Ο ταξιτζής με χαιρέτησε ευγενικά και μου δήλωσε ότι με διαβάζει από την εποχή του euro2day! «Δούλευα στην ΔΙΕΚΑΤ, μηχανικός. Εδώ και οκτώ χρόνια οδηγώ ταξί. Πίστεψα ότι θα ήταν περιστασιακό. Σήμερα είμαι χαρούμενος! Έχω δουλειά. Τα περισσότερα ταξί οδηγούνται από άνεργους επιστήμονες».

Στην χώρα αυτή έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια πολλά ατυχήματα. Το ένα ήταν ότι έφυγαν στο εξωτερικό τα παιδιά μας. Έφυγαν οι καλύτεροι, τα πιο καλά μυαλά μας. Το άλλο ήταν ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι με δεξιότητες έχουν απομακρυνθεί από το γνωστικό τους αντικείμενο. Το χειρότερο είναι το άλλο: Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ακόμη έχουν περιθωριοποιηθεί.

Η κατάσταση αυτή δεν αλλάζει από την μία στιγμή στην άλλη. Χρειάζεται πολλά χρόνια. Κι αυτό είναι το καλύτερο σενάριο. Το χειρότερο ας μην το συζητάμε. Κάτι πρέπει να γίνει με τις δουλειές των ανθρώπων. Αλλά και κάτι με τα χρέη τους. «Προσπαθώ να τακτοποιήσω την ζωή μου εδώ και οκτώ χρόνια. Κάθε φορά κάνω διακανονισμό των χρεών μου στην εφορία και κάθε φορά βρίσκομαι ζημιωμένος. Δεν θέλω να χρωστώ. Αλλά δεν ξέρω πως να ξεφύγω, όταν οι οφειλές μου συνεχώς με κυνηγούν».

Έχει δίκιο! Ποιος ρυθμός ανάπτυξης μπορεί να καλύψει τις υποχρεώσεις του απέναντι στην εφορία, στα ταμεία και στις τράπεζες; Δυστυχώς, δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί. Ένας ολόκληρος κόσμος έχει οδηγηθεί απότομα...

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ του κειμένου του ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΤΡΙΔΗ στο liberal.gr