ΤΡΥΠΑΝΕ ΚΟΚΚΑΛΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ...
10/02/2023
•
Έχω τεράστιο θέμα με τους πρόσφυγες. Όλη μου η οικογένεια ήταν τέτοια. Ομιλώ για παππού και γιαγιά. Έλληνες ήταν αλλά αντιμετωπίστηκαν σαν να μην είναι, τότε το 1922. Κι όταν λέω ότι έχω θέμα, είναι σαν να ξαναβλέπω εκείνη παλιά ιστορία, με άλλους ανθρώπους. Σίγουρα καλοταϊσμένους και πολιτισμένους, σαν τους δικούς μου, που εξοστρακίστηκαν από τις πατρίδες τους. Η γνώση της αγγλικής γλώσσας, η χρήση των κινητών τηλεφώνων αλλά και τα ναύλα που πλήρωσαν για να φύγουν από τις χώρες τους, είναι για μένα σίγουρα αποδεικτικά στοιχεία.
Όμως οι άνθρωποι χάσανε την πατρίδα τους. Αυτό είναι γεγονός. Όπως είναι γεγονός πως ο Ξένιος Ζευς δείχνει το πρόσωπο του σε αλλόθρησκους κι αλλοεθνείς, σε σχέση με το τι είδαμε το 1922. Δείχνει το πρόσωπο του σε σχέση με τον πολεμικό Άρη και ξεχνάει και τον ορισμό του πρόσφυγα κατά διεθνείς συμβάσεις: Πρόσφυγας είναι αυτός, που αναγκάζεται να μετακομίσει σε άλλη γη, είτε επειδή διώκεται από κάποιον εχθρό εκεί που κατοικούσε, είτε επειδή γίνεται πόλεμος και κινδυνεύει να γίνει παράπλευρη απώλεια.
Στην Ελλάδα όμως σήμερα, βάσει του ανωτέρω ορισμού, δεν έχουμε κανέναν, μα κανέναν πρόσφυγα. ΔΙΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ ΜΙΝΙΜΟΥΜ. Έχουμε μόνο μετανάστες, οι οποίοι χάσανε τον τίτλο πρόσφυγες, στην Τουρκία στην οποίαν κατέφυγαν για να γλυτώσουν, κι από την οποίαν ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΑΝ στην χώρα μας. Αυτό δεν αλλάζει φυσικά τον κύριο πυρήνα της ανθρωπιστικής στάσης των Ελλήνων αλλά αλλάζει το μάτι με το οποίο οφείλουμε να βλέπουμε τα γεγονότα. Τα οποία φυσικά και δεν μπορεί ή δεν θέλει να τα δει, κάποιος που λέγεται Τσίπρας ή άλλος που το ίδιο εμπορεύεται πολιτικά.
Χωρίς λοιπόν καμία διάθεση για συνωμοσιολογία, μιλάω είτε για Έλληνες βλάκες πολιτικούς, είτε για εγκάθετους. Και το ότι είναι στις καρέκλες επειδή ψηφίστηκαν, δεν μου λέει τίποτα εμένα. Η δικτατορία του αφανισμού, λέγεται, δώσε χώρο στον χωριάτη να σου ανέβει και στο κρεβάτι. Το ξέρουν όλοι που έχουν οικογένειες ή που τυγχάνουν να διευθύνουν εταιρείες. Το ξέρουν φυσικά και όλοι που είχαν δώσει τα κλειδιά σε κάποιον που, να το πω κομψά, δεν είχε την ανάλογη εμπειρία. Και που φυσικά τα πήραν πίσω, όταν είδαν την λάθος επιλογή τους.
Στις οικογένειες όμως και στις εταιρείες, εύκολα παίρνεις τα κλειδιά. Στις χώρες, στις οποίες διαλέγει ο λαός – ο λαός είναι ένας, δείτε πόσοι ηλίθιοι Αμερικάνοι ψηφίζουν ανίκανους, απατεώνες, ηλίθιους, γραφικούς. Δεν υπάρχει σωτηρία, παρά μόνο η κουβέντα των πολύ αρχαίων προγόνων: Πατήρ πάντων πόλεμος. Γιατί γίνεται αυτό; Δεν θέλει πολύ δούλεμα στο μυαλό : Δεν μπορεί να ξεφύγει ο μαλάκας από την μαλακία του. Θέλει να δει αίμα των παιδιών του να χύνεται στο πεζοδρόμιο. Και κυριολεκτώ για το πεζοδρόμιο. Τα πεδία των μαχών, του πέφτουν ελαφρώς μακριά. Όταν λοιπόν φτάσει στην απελπισία ο τίποτας που θέλει να έχει και γνώμη, τότε διαλέγει την εκεχειρία.
Όχι δεν μου κάνετε πλάκα. Αυτά θέλετε. Να είστε υποτελείς συνέχεια και να βγάζετε πάντα, όχι τον καθρέφτη σας, αλλά τους χειρότερους από εσάς. Κι όσο το δυνατόν περισσότερο χειρότερους για να κάνετε πλάκα στα καφενεία. Φυσικά χωρίς κάποιο πλάνο δράσης, αλλά το γνήσιο ελληνικό χόμπυ να επεκτείνεται: Περιγράφουμε το θέμα και δεν μπαίνουμε ποτέ στην λύση του. Όταν αποφάσισε ο Έλληνας να λύσει την κακομοιριά του, απλά έφυγε από εδώ. Και την έλυσε. Είτε επέστρεψε πίσω πλουσιότερος απ’ ό,τι ήταν, είτε απλά πέθανε έξω. Κι ησυχάσαμε κι εμείς.
Ναι. Θα τον βάλεις. Γιατί; Διότι δεν είσαι Ευρώπη. Κανείς δεν είναι. Όλοι της πλάκας είναι. Όπως δεν είσαι και μέλος του πλανήτη. Απλά υπάρχεις για να υπάρχεις. Έρμαιο της διαχρονικής μοίρας και καράβι ακυβέρνητο, αφού οι άνεμοι του καπιταλισμού όποτε τους βολεύει ρίχνουν το καράβι στα βράχια. Με άλλες χώρες προς το παρόν εντάξει στα οικονομικά. Άλλες στον πόλεμο κι άλλες στα όρια της κοινωνικής έκρηξης. Και ο λαός εδώ να είναι εφήμερος. Και να διασκεδάζει, κλαίγοντας. Χωρίς να προσβάλει τον πατέρα πόλεμο.
Διαβαστε ακομα: