ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ ΛΕΣΒΙΑΡΑ, ΦΛΟΓΕΡΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΑ

Ήθελε να «ζήσει»! Να τα γνωρίσει όλα! Να τα κάνει όλα! Να πετάξει στα σκουπίδια όλα τα «πρέπει», τα «καθώς πρέπει», που τα θεωρούσε ταμπού της αστικής ανατροφής. Ένοιωθε ότι ήταν εκλεκτή, φωτισμένη και δεν είχε να δώσει λογαριασμό σε κανένα, ούτε στον Θεό. Ποιος Θεός, έλεγε, αυτός είναι νεκρός.

Σιμόν ντε Μπωβουάρ. Τεράστιο άτομο. Μοναδικό. Καταραμένο. Η πνευματική αρχηγός του φεμινιστικού κινήματος. Έγραψε το βιβλίο «Δεύτερο Φύλο», το 1949, κι αυτό θεωρήθηκε το ευαγγέλιο που υμνεί την ελευθερία των γυναικών. Επηρέασε αποφασιστικά μια γενιά μετά τον πόλεμο, τότε που ο μαρξισμός έπαιζε δυνατά, ήταν μόδα.

Ο αποδυτηριάκιας θα ρίξει κάτι ψιλά, γι’ αυτήν την εξέχουσα λεσβιάρα, με την ευκαιρία ότι σα σήμερα 9 Ιανουαρίου γεννήθηκε το 1908 αυτό το τέρας που άφησε πίσω της τόσο έντονα τα πατήματά της ως συγγραφέας και ως φιλόσοφος.

Είπε τη μνημειώδη κουβέντα κι άλλαξε τα πάντα. «Γυναίκα γίνεσαι, δεν γεννιέσαι». Ήταν βαρβάτη σκέψη, έγραφε στο πράμα της τα δικαιώματα των γυναικών για ψήφο, τα οποία τα θεωρούσε αστεία ιστορία. Γι’ αυτήν ούτε η ευτυχία ήταν το ζητούμενο για την γυναίκα, παρά μόνον η ελευθερία. Και για να την πετύχει μια γυναίκα χρειάζεται να εξαφανίσει τη θηλυκότητά της.

Το Βατικανό απαγόρευσε το «Δεύτερο Φύλο» και η νυμφομανής, η γυναίκα που δαιμονισμένα πήγαινε με άνδρες και γυναίκες, εν γνώσει και με τις ευλογίες του μόνιμου συντρόφου της Ζαν Πωλ Σατρ, άλλο θηριώδες μυαλό, πως αντέδρασε στην απόφαση του ιερατείου του καθολικισμού; Έβαλε το χέρι της μπροστά της και το έξυνε.

Σιμόν ντε Μπωβουάρ –Ζαν Πωλ Σατρ, το ζευγάρι του 20ου αιώνα. Ο αποδυτηριάκιας θα σου πει την πιο μεγάλη κουβέντα για τον Ζαν Πωλ Σαρτρ, τον μέγα διανοητή του περασμένου αιώνα, τον φιλόσοφο του υπαρξισμού, τον πρωτεργάτη του ξεσηκωμού τον Μάη του 1968 στην Γαλλία, τον θαυμαστή του Στάλιν. Και την γυναίκα της ζωής του, την Σιμόν ντε Μπωβουάρ, που γεννήθηκε που πέθανε στις 14 Απριλίου το 1986. Αριστερή κι αυτή, ανυπότακτη διαννοούμενη, ίσως ό,τι πιο σπουδαίο και ακραίο στην Ιστορία του φεμινιστικού κινήματος.

Αυτοί οι δυο ακόλαστοι τύποι, αμαρτωλοί μέχρι τα μύχια της ψυχής τους, χρησιμοποίησαν την αριστερά. Όπως, βέβαια, και η αριστερά τους χρησιμοποίησε. Αυτή είναι η αλήθεια.

Μιλάμε τώρα για δυο κορυφαία, απολύτως εμβληματικά πρόσωπα της σύγχρονης ευρωπαϊκής σκέψης. Τιτάνες πνευματικοί άνθρωποι. Και αντικαθεστωτικοί, βέβαια. Ο Σαρτρ, ήταν τόσο απατεώνας που για να επιδοτήσει το προφίλ του αρνήθηκε το βραβείο Νόμπελ, το 1964, ενώ πριν οκτώ χρόνια, αυτός ο κομουνίσταρος έκλαιγε δημόσια που τα ρώσικα τανκ είχαν μπουκάρει στη Βουδαπέστη.

Έχει καταγραφεί ως ο «ερωτικός δεσμός του 20ου αιώνα» αυτός ανάμεσα στην Μπωβουάρ και τον Σαρτρ, που δεν κοιμήθηκαν ποτέ μαζί, δεν ζούσαν μαζί, άλλωστε. Ο ένας ζητούσε από τον άλλον να βρει ερωτικό σύντροφο για να το παίξουν τρίγωνο.

Ούτε ωραία ήταν αυτή η Μπωβουάρ, ούτε ο άλλος βλεπότανε. Ένας αλλήθωρος, κακάσχημος κοντοστούπης. Οι πάντες, όμως, τους έκαναν υποκλίσεις. Είχαν το προνόμιο της πνευματικής υπεροχής και τη σφραγίδα των αγωνιστών της αριστεράς.

Διαβάστε ακόμα:

Η τελευταία τραγωδός